Luc Van Litsenborg

Ik doe graag mee aan de Predatortour. Niet voor de prijzen, want die stellen, op de hoofdprijs na, eigenlijk niets voor. Zeker niet als je de kostprijs afweegt van alle voorbereiding die aan zo’n tornooi voorafgaat.
Waarom dan wel? Omdat het je dwingt beter te gaan vissen. Zoniet eindig je achteraan in het klassement, krijg je een handvol shadjes als troostprijs, en mag je samen met de andere mindere goden paraderen voor een groepsfoto op het podium. The walk of shame.
Volgend jaar is het Hollands Diep de arena, en in het deelnemersveld zitten toch niet van de minste. Een goed klassement zit hem in de voorbereiding. Niet zozeer de technische kant van de zaak, maar weten waar de vis zit. Je kan maar vis vangen als je op de vis zit.
En dus moet je zo’n groot water systematisch afvissen, en aan de verleiding weerstaan toch maar naar die gekende superstek te gaan. Onbekend terrein afstappen. En zo die superplekjes, G-spots, ontdekken. Plekjes die telkens weer vis opleveren.
Als ik donderdag Geert wat afgepeigerd zie bij Robby Fish (ja, er wordt daar hard gewerkt), is hij blij zondag bij mij te kunnen opstappen. Afspraak is eerst stukken af te vissen waar we nog nooit gevist hebben, en pas tegen de avond een aantal G-spots af te haspelen.
De eerste kant heeft voor mij nog nooit een aanbeet opgeleverd. Geert gelooft er op basis van intensief Facebook speurwerk wel in. Ik vang een baars en leuke snoek maar verder blijft het stil. Te stil. Als ik twee dagen later deze stek opnieuw afvis, zie ik opnieuw geen enkel teken van leven. Dit stuk gaat de vergeetput in.
Bij een tweede stuk zit er meer muziek in. Vrij ondiep met plantenresten. We liggen mooi uit de wind, en het zonnetje doet flink haar best. Puur genieten, temeer ik vrijwel direct een snoek van 96 vang en Geert wat later een voetbalbaars. Ik mis nog een harde snoekbaarsaanbeet. Dit heeft potentieel.
Het loopt inmiddels tegen 14.00 uur aan en beide zijn we wat moe geworpen. Ik stel voor te gaan trollen, maar Geert dringt aan eerst een stek aan te doen die Marc Hoeben nooit voorbij laat. Ik ben sceptisch want heb er enkel nog maar kleine snoek gevangen. Ik krijg gelijk. Aan het einde van de drift knalt er een snoekje op. Het trolwerk levert opnieuw twee grote baarzen op voor mij, terwijl Geert verder op een houtje blijft bijten. De stand is intussen 6-1, en hij is het fotograaf spelen duidelijk beu.
Tijd voor de super stekjes. Op de eerste wimpelt een monster dame hem af, maar een 78 snoekbaars maakt het goed. De tweede levert niets op maar op de derde gaan de registers goed open. In een uur tijd vangen we een dikke baars en 7 snoekbaarzen en mis ik nog een aanbeet. Bandwerk, perfect om de dag af te sluiten. Drie snoeken, 5 dikke baarzen, 8 snoekbaarzen en drie gemiste aanbeten. Ronduit goed voor een dag pionieren.

Gisteren was ik aan het vissen op het Hollands Diep ter hoogte van Strijensas, toen aan de overkant aan het eiland een beroepsvisser een zegen kwam trekken.
Ik dacht bij mezelf: ik ga eens kijken hoe ze dat doen en wat ze zoal vangen. Het ergste dat me kon overkomen, was dat ik een steen naar mijn hoofd geslingerd zou krijgen. Ik heb al erger meegemaakt.
Hierbij een verslagje van wat ik zag.

In het begin wordt tussen twee boten rechtlijnig een net uitgevaren. Onderaan het net een stevig touw met om de zoveel meter een stevige klomp lood om het tegen de bodem te houden. Bovenaan vlottertjes om het net aan de oppervlakte te houden en om de 50 meter een grote rode boei als waarschuwing voor de medemens. Ik schat de totale lengte van het net op zo’n 300 meter lang.
Het net wordt op het weid uitgestrekt en de boten trekken het naar het eiland toe. Waar het net werd uitgeworpen, was het zo’n 5 meter diep. Dieper gaat niet want met 5 meter zitten ze tegen de maximale breedte van hun net aan.
De mannen aan boord (een 4-tal) waren uiterst vriendelijk, ik mocht gewoon naast hun boot gaan liggen en vragen wat ik wou. Ze gingen hun gewone gang en ik zat er met mijn neus op.
Het eerste wat opviel, is dat het bijzonder lang duurt eer de beide boten naar elkaar toe gevaren zijn. Er komt bijzonder veel kracht bij kijken om dat net min of meer te sluiten. Zeker in het begin kan de vis met alle gemak uit het net zwemmen, maar ook op het eind moet er zeker nog vis ter hoogte van de boten ontsnappen. Het systeem is verre van ‘sluitend’.
Eénmaal de boten bij het eiland, gingen ze horizontaal met de oever liggen en werden er meerdere ankers uitgeworpen op de stenen oeverbescherming zodat de boten stil lagen als het net met een lier werd binnen getrokken. De bovenkant gaat in een lier en de onderkant wordt manueel binnen getrokken. Daarbij komt allerlei rommel binnen waarbij een damesfiets.
Eénmaal alles binnen, wordt de zak van het net (waar de vis in zit) tussen de twee boten gespannen, en wordt de vis gesorteerd. Wat zat erin?
Een steur (vingen ze naar verluidt de laatste tijd wel meer): werd terug gezet;
Een 5-tal kleinere snoeken: werden terug gezet;
Een 20-tal snoekbaarzen, geen grote, allemaal tussen de 40-55: werden allemaal behouden;
De rest (brasem (in de minderheid), voornamelijk blankvoorn en baars)) werd allemaal terug gezet;
Ik heb geen karpers in het net gezien;
Er werd me gezegd dat:
Snoek en baars altijd worden terug gezet; daarvoor hebben ze geen vergunning en er is ook geen vraag naar deze vissen;
Dat lijkt me logisch en in de praktijk verifieerbaar: ik vang goed snoek en baars op het Hollands Diep en bemerk door de jaren geen achteruitgang, meer zelf de snoekstand gaat er op vooruit en dat zou niet het geval zijn mocht de snoek door de beroepsvisserij systematisch worden meegenomen. Een zelfde evolutie heb ik gezien op het Volkerak. In een ver verleden was dit een meterparadijs, een beetje het Lac du Der van het snoekvissen. Toen kwam een beroepsvisser langs, en was het over met de pret. De laatste jaren heeft de snoekstand zich op het Volkerak spectaculair hersteld. Dit zou niet het geval zijn mocht de beroepsvisser de snoek systematisch meenemen.
Ik wil niet gezegd hebben dat ze nooit snoeken meenemen. Iedere hengelsportvereniging in België zet ieder jaar wel wat snoek uit, maar dat is een zeer kleine hoeveelheid in vergelijking met de tonnen brasem en voorn die jaarlijks vanuit Nederland richting België worden versast. Ook hier zullen het wellicht de kleinere exemplaren zijn (tot 80 cm) omdat de grote gewoon niet (ver)handelbaar zijn.
Witvis wordt voorlopig niet meegenomen; deze dient nog “uit te harden”. Het water dient nog verder af te koelen want met de huidige watertemperatuur kan je de witvis niet bijhouden. Er is te veel verlies dus wordt gewacht en gaat voorlopig alles terug. Lijkt me ook logisch want in België (waar veel van de Nederlandse witvis naar toe gaat) vinden die visuitzettingen maar plaats in de periode januari-februari.
Het was hun uiteindelijk enkel om de snoekbaars te doen. Per trek vingen ze er een 20-30-tal. Met 10 trekken per dag (zal kloppen want de trek duurde een uurtje), kwamen ze aan een gemiddelde van 300 snoekbaarzen per dag. Als ze dat 20 dagen per maand doen, komen we aan 6.000 snoekbaarzen per maand.
Gelukkig voor ons heeft de techniek zijn beperkingen. Ze kunnen het eigenlijk enkel maar doen op traag aflopende plateaus of geultjes die aan de kanten mooi gelijk oplopen (denk aan de Carolinageul op het Volkerak). Grillig bodemverloop werkt niet want dan kan het net onderaan niet tegen de bodem gehouden worden. Op open water kan het ook niet omdat de boten bij het binnen trekken van het net echt muurvast moeten worden geankerd om het net binnen te lieren. Diep water is ook uitgesloten want hun net reikt niet zo diep. Er zijn dus maar een heel beperkt aantal plaatsen waar ze met de zegen kunnen vissen, en dat is verwaarloosbaar klein in vergelijking met de oppervlakte van het Hollands Diep. De overgrote meerderheid van de snoekbaars ontsnapt dus aan de zegen.
Ik bleef daarom zitten met een gemengd gevoel. Enerzijds was het gebied dat ze hebben afgevist miniem klein, en visten ze een stukje af waar ik eigenlijk nooit of te nimmer een snoekbaarsvisser zie vissen (een licht aflopend plateau zonder vermeldenswaardige topografie – voor vertikalers waardeloos als stek) en toch kwamen er van dit stukje, een 20-tal snoekbaarzen af. Ze zitten er dus wel degelijk.
Er zaten ook geen grote snoekbaarzen bij. Uiteraard is het heel voorbarig conclusies te trekken uit één zegentrek, maar zou het kunnen dat de grote schuwer zijn en bij het begin van de zegentrek weg zwemmen terwijl de kleinere blijven zitten? Is dat de reden waarom er op het Volkerak, verhoudingsgewijze, veel meer grote snoekbaars zit dan kleinere (zie de uitslag van de laatste NKS-wedstrijd)? Er moet een reden zijn waarom je daar een soort omgekeerde piramide hebt. Verdwijnen de kleinere in het net en ontsnappen de grotere er op tijd uit? Of worden ze terug gezet? Ik heb bij de visboer hier in Vlaanderen nog nooit een grote snoekbaars zien liggen. Het zijn allemaal vissen tot zo’n 55 cm lang, het maatje dat vlot verkoopbaar is en culinair makkelijk in zijn geheel verwerkbaar is. Ik ben dom weg vergeten vragen of ze ook grote snoekbaars vangen en of ze die terug zetten? Het zal voor de volgende keer zijn.
Anderzijds is het overduidelijk dat je met name op de rivieren (waarlangs de snoekbaars naar het Hollands Diep en Haringvliet migreert), heel grote schade kan aanbrengen als je dag in dag uit tussen de kribben gaat zegenen. Daar kunnen ze zonder probleem zegenen en net daar zit veel snoekbaars. Daar ligt het grote pijnpunt. Gezien het type snoekbaars dat onttrokken wordt, valt niet te betwisten dat vooral vertikaalvissers dit moeten voelen. Uitzonderingen niet te na gesproken, valt het gros van de snoekbaars die op het Hollands Diep vertikaal wordt gevangen, in de categorie 40-55 cm. Als deze klasse dag in dag uit à rato van 300 stuks per boot wordt weg gevangen, ga je dit voelen. Daar zit de wonde. Ik zou zeggen, Sportvisserij Nederland, los dit op.

Luc Van Litsenborg

September was super en de eerste helft van oktober zijn we er ook grotendeels aan ontsnapt, maar vanaf nu is er geen houden meer aan: het wordt kouder en op een litertje meer of minder regen wordt niet gekeken. Zoveel zelf dat de helling van Numansdorp afgelopen week door het water was opgeslokt. Droog en warm moet het zijn.

Ik heb lang gesukkeld om een goed regen- en winterpak te vinden.

Een regenpak is, pak hem beet, voor de periode van eind maart tot begin november. Dat moet licht zijn, uiteraard waterdicht én ademend, en als gegoten zitten. En dan nog moet je op een paar extra zaken letten.

Zijn een ramp, de goedkope regenpakken die je in tuinbouwcentra (type AVEVE) vindt. Licht en goedkoop ja, maar zo lek als een zeef en het wringt langs alle kanten. Brol.

Al beter, maar niet voor ons geschikt, is de regenkledij voor de zeevisserij. Het spul dat ze in the Deadliest Catch dragen (merken als bv. Ocean, Helly Hansen, Guy Cotten, …). Gemaakt van katoen en polyester met daarop een dikke PVC coating, doorgaans in schreeuwerige flashy kleurtjes. 100% waterdicht maar ademt voor geen meter. Het vocht dat het lichaam verdampt, kan niet weg en wordt door je kledij opgezogen waardoor je een heel broeierig gevoel krijgt. In de zomermaanden is dat uiteraard erger dan in de winter. Zwaar spul ook en wringt daardoor constant tegen. Eigenlijk maar geschikt voor wie in de winter op de wrakken gaat pilkeren.

Outdoor wandel en trekking kledij is al een veel betere optie. In de regel gemaakt van Gore-tex (of een ander evenwaardig materiaal), licht en ergonomisch, verleidelijk om te kopen. Zou ik evenwel niet doen. Altijd goed kijken waarvoor kledij is ontworpen. Trekkers bewegen per definitie rechtop rond. Erop vallend water wordt dus vrijwel onmiddellijk naar de grond afgevoerd.

Bootvissers, en zeker de vertikalers onder ons, zitten echter neer op een stoeltje. Dat stoeltje neemt mooi de vorm van je kont aan waardoor het regenwater er blijft staan. Je zit eigenlijk constant in een kuipje water. Het enige dat je van de nattigheid moet beschermen is een dun enkel- of dubbelzijdig Gore-tex stofje. Dat zal in het begin nog wel lukken maar op termijn komt daar, sneller dan je lief is, sleet op en gaat het water er toch doorheen. Een zelfde probleem doet zich voor met de kniegedeeltes. Don’t shoot the piano player, he’s doing the best he can. Trekking kledij is nu eenmaal niet gemaakt om er constant mee neer te zitten.

Als je het probleem kent, ken je uiteraard ook de oplossing. Wie kruipen er op kont en knieën rond en krijgen emmers waters over zich heen terwijl ze absoluut droog moeten blijven? Competitiezeilers. Zo’n pak moet je hebben. Ik heb er één van het merk Tribord. Boven het knie- en zitvlak gedeelte werd een bijkomend stuk verstevigde nylonstof aangebracht met daaronder grote stukken foam of neopreen (die je er middels velcro sluitingen uit kan halen indien het pak gewassen moet worden – voor foto’s zie www.tribord.com). Die verstevigde stukken worden niet zuinig aangebracht maar lopen van ver onderaan het dijbeen tot voorbij de onderrug. Idem voor de knieën. Ik heb met dit pak nog nooit een natte kont of knieën gehad. Waterinsijpeling via de naden is ook niet mogelijk want elk hoekje en kantje is aan de binnenkant gelast. Niet goedkoop (reken op 400 euro voor broek én vest) maar uitstekend spul. Ik draag nooit iets anders meer.

Zijn we er dan eindelijk?

Neen! Alle marketingpraatjes ten spijt, verliezen Gore-tex en aanverwante materialen hun waterdichte eigenschappen. Hoe goedkoper de kledij, het sneller dat uiteraard gebeurt maar ook dat peperdure zeilpak overkomt het onvermijdelijk.

Die waterdichtheid kan je wel herstellen en daarvoor gebruik je de producten van Nikwax. De kledij eerst wassen met Nikwax Tech Wash, en daarna nabehandelen met TX.Direct wash-in. Eénmaal uit de trommel doe ik nog een nabehandeling met TX.Direct Spray-on. Eén keer doen aan het begin van het seizoen, en het water zal ten allen tijde van je kledij blijven rollen. Verdere info is te vinden op www.nikwax.nl.

Een winterpak moet dezelfde eigenschappen (op de lichtheid na dan) hebben als een regenpak maar moet bovendien de lichaamswarmte vast kunnen houden. Dat doen ze allemaal in meer of mindere mate maar op vlak van waterdichtheid en ergonomie, is wat bij ons te koop is, niet veel soeps. Al die pakken zijn ook op het minst bulky.

In de VS is beters te koop en dat is ook niet verwonderlijk als je weet dat ze daar in het noorden vanaf december tot maart enkel kunnen ijsvissen. IJsvissers zijn in essentie vertikaalvissers, en als het voor hen goed is, zal dat voor ons ook niet slecht zijn want zij vissen in veel koudere omstandigheden dan wij. Voor een bespreking van de vele merken en modellen, kan ik je verwijzen naar het ijsvisforum bij uitstek, www.iceshanty.com.

Vriend en vijand is er ginds overeen dat het beste pak de Frabill FXE Snosuit is.
Voor een uitvoerige bespreking zie www.iceshanty.com/ice_fishing, of bekijk deze films – Film 1 – Film 2.

Ik heb er één en kan enkel zeggen: the best of the best, nothing else will do for me. Niet alleen bijzonder warm, wind- en waterdicht, maar je voelt nauwelijks dat je het aan hebt, zo ergonomisch is het. Alles wat een warmtepak moet hebben. Te koop in twee kleuren: grijs/zwart en rood/zwart. Rood/zwart is mooi maar teer. Zou ik niet aanraden.

Ook hier bij het begin van het winterseizoen behandelen met de hoger vermelde Nikwax producten.

Het jammere is dat Frabill in Europa nauwelijks of niet verdeeld wordt, en de Snosuit al helemaal niet. Opnieuw behoorlijk duur. Tussen de 400 en 600 US$, afhankelijk van het seizoen (300-450 euro). Vanwege die prijs, behoorlijk risky om online te bestellen. Maar zeker op de shopping list zetten mocht je deze winter in het noorden van de VS of Canada zijn. Ben je zeker dat het past, en het bespaart je de BTW en douanerechten als je het lef hebt om met een gestreken gezicht in Zaventem voorbij de douane te wandelen.

Luc Van litsenborg

Zondag op het onverwachts op stap met Jan Walraevens. Hij stelde me voor om een korte dag te bellyboaten. Ik zag dat niet zo zitten met mijn vermoeide benen en de voorspelde 4 tot 7 Beaufort… Dan maar de boot van stal gehaald en enigzins beschut water opgezocht. We startten al werpend met de boot voor anker. Dat leek niet te werken en we schakelden over op het vertikalen. Het ging net om toch nog de controle te behouden. Hier en daar peuterde ik een snoekbaars te voorschijn, het ging moeilijk en ik kon er niet direct een oorzaak voor verzinnen. Hoe Jan ook probeerde om een beet te forceren, voor hem wilde het niet lukken. Zelfs door mij strak te imiteren qua aas en vistechniek kon er niks geforceerd worden. Maar goed, het was een korte visdag, we amuseerden ons, Zon op 2 november, wat wil een visser nog meer… Met een tiental vissen waren we tevreden!

Maandag reed ik met Fons mee, naar ‘onze’ polder. Guur polderweer was het. Donker, felle wind, horizontaal dwarrelende bladeren, en een weinig regen. Héérlijk. Fons leeft op met zo’n weer, dat zie je. Hij kan niet wachten om te beginnen, hij ademt de polder! Terwijl ik de shad met mijn eerste worp (ander setup dan gewoonlijk, kuch) in de struiken aan de overkant parkeer haakt hij al z’n eerste snoek van de dag. Ik neem een foto en mompel dat het een topdag wordt, dit kan gewoon niet misgaan. En ja, we doen een hele wandeltocht door de polder en met tussenpozen krijgen we plenty actie. Erg leuk. De regen blijft uit en dat maakt het extra tof. We sluiten de dag voor donker af met een kleine twintig poldersnoeken. Geen monsters, maar prachtige goud en donkerbruine rovers.

Twee dagen gevist en slechts één foto genomen. Dit is hem.

Mijn werkregime is danig veranderd, vraagt wat gewenning. Robbyfish is gesloten op zondag en maandag, dus daar ligt mijn vistijd! Dit weekend zijn er echter veel andere dingen te doen maar ik tracht toch een uurtje aan het water te zijn, om adem te halen. Met de verandering naar het winteruur ligt menig man reeds een uur vroeger te koekeloeren in zijn bed. En dan ga je maar efkes vissen, hé!… Waarom niet snel iets nieuw proberen, een nieuwe stek? Tien grams loodkopjes en een paar Salt Shakers in een doosje en hop. En kijk, een uur later ben ik zoals afgesproken terug thuis met een spreekwoordelijke baars onder de arm. Voor Belgische normen ook nog een aardige!…

Al een tijdje loop ik met het idee terug te gaan schrijven. Korte stukjes, verhalend, technisch. Mijmerend proza. Met een kwinkslag, een lach en een traan. Stukje satire ertussen, de draak steken. Ook recht voor de raap kunnen zeggen dat iets niet deugt. Zaken waarvoor in de huidige bladen geen plaats meer is. Op zoek naar authenticiteit, en wat dat betreft, zit je bij Geert goed. Ik ben dan ook heel blij dat hij ermee instemde dat ik stukjes zou schrijven op zijn site.

Eté indien
Feeëriek Frans woord voor nazomer. De laatste hebben we gehad. Geen tijd voor tristesse want de top zes, en met wat geluk de top acht weken van het jaar komen eraan. De periode waarin de aasvis gaat scholen en de roofvis zich een indigestie gaat schrokken. Wie nu 7 weken technisch werkeloos is, kan zijn vreugde niet op. De rest graait naar believen uit het grote excuusboek om zoveel mogelijk op het water te zijn. Periodes van weelde duren nooit lang.
Zondag was wind voorspeld. Poetrellenweer. Eens kijken of we er een dikke biels uit konden trekken. Lange tijd geleden. Dieplopers achter de boot, kussen onder het zitvlak, een thermos doping om wakker te blijven. De plug die het verschil maakte, was de Salmo Super Deep Runner Perch (14 cm – code PH14SDR). Duikt vlot voorbij de 6 meter. Ideaal voor een grote eendebek die op 8 meter tegen de bodem de wacht houdt.
Niet dat ze in de boot sprongen maar er bleef toch een metervis, en een zwijntje van een baars hangen. Doodsverachting, frustratie of misplaatst zelfvertrouwen, wie zal het zeggen? Feit is dat grove baars geregeld groot kunstaas pakt. Iets wat kleine snoekbaars nooit doet. De snoekbaarzen waren wel de klos aan kleinere pluggen. Ook hier maar één uitschieter, de rest het kleine spul waarop deze plas een patent heeft. Met een rits baarzen ertussen. Tegen de avond wierpen we nog een lange kant uit. De grote baarzen kwamen nu van het weid terwijl ik onder de kant slechts een snoek kon strikken. Geen twee dagen zijn blijkbaar hetzelfde.

Luc Van Litsenborg

Dag iedereen! Langs deze weg even melden dat ik op professioneel vlak een andere weg ben ingeslagen. Sedert 1987 ben ik steeds met grafische vormgeving bezig geweest. Eerst bij Huysentruyt, daarna een zestal jaar bij Focus Advertising. Een héle fijne tijd. Daarna de grote en lange overstap naar het Brusselse Exelmans Graphics. Wederom een hele toffe periode. En uiteindelijk al weer een goede 5 jaar dicht bij huis bij het fijne Studio Salens. Nooit had ik er aan gedacht dat er misschien aan mijn passie voor heldere communicatie, mooie typografie en prachtige beelden ‘een eind zou komen’. De bankencrisis besliste er anders over. Klanten worden kritischer, doen veel zelf, en zijn minder veeleisend geworden op kleine details, naar mijn gevoel toch. Details zijn mijn ding. Money rules… meer dan ooit.
En dan las ik toevallig dat Robbyfish een nieuwe medewerker zocht. Op een week beslist, nog nooit zo snel beklonken. Morgen is de grote start, en dan zit ik helemaal, zowel professioneel als recreatief, in de hengelsport!
A new wind blows…

Met Luc op stap naar de rivier. Zoals ik het verwachtte liep het niet lekker. Zowel werpend als vertikalend lieten de snoekbaarzen zich niet zien. Wel tikte ik een beste snoek aan die het ‘leed’ draaglijk maakt! Geen meetlint te vinden op deze boot maar een ruime meter was het zeker…
De afspraak was dat we bij tegenvallende vangsten rond 16u zouden verkassen. Dat deden we ook, na eerst op een nieuw stuk rivier nog wat te vertikalen. De stroming en de beet kwam er in en na een aantal kleintjes besloten we toch om te verkassen. Na een eindje fout rijden zaten we toch redelijk snel op het open water en met de fronttroller op twee gingen we al werpend ‘de kantjes’ af. Luc kreeg snel een beet die hij loste. Hmm, dit was bemoedigend. Hier en daar kwam er wat actie in de vorm van baars en snoekbaars. Maar de kers op de taart was de metersnoek voor Luc! Ja, dat wordt een mens blij van, hé! Twee beeldige snoeken op één dag, mooi verdeeld. Super zo!

Een impressie van m’n visdag met Luc Van Litsenborg. Luc heeft sinds laatst een nieuwe super deluxe polyester visboot. Een Recon, een vrijwel onbekend merk in onze contreien maar dit zou wel eens snel kunnen veranderen.. Nog nooit ging ik sneller over het water en dat vroeg me wel wat mentale lef voor ik het goede gevoel had. Ik denk dat hij op de volgende Predator Tour als eerste op z’n favoriete stekken wil zijn!
Wel, ik nam hem mee naar ‘mijn’ stekken op de rivier. Het vissen liep eerst wat stroef en het werd zoeken naar actie. Uiteindelijk konden we wel iets forceren… en tegen donker hadden we een kleine twintig vissen geland. Volgende week opnieuw?…

Flink wat mist! Dan gaat er heel wat de mist in… Je mag immers niet zomaar de grote rivieren op wegens het gevaar voor de beroepsvaart. Je bent niet zichtbaar zonder radar. Het was aanschuiven aan de helling, best gezellig. De een na de ander verdween in de wazigheid, kon niet wachten. Wij bleven in de kant, ondiep vissend tegen riet en wierbedden. Een héél bijzondere sfeer. Een aantal roofbleien waren de klos. Plots kwam er een duitse boot op ons af en die liet ons weten dat er controle op komst was en dat iedereen van het water moest. Het werd erg gezellig & druk aan de helling en sommigen haalden de boot zelfs uit het water. Anderhalf uur later was het open hemel en bloedheet. De roofvis genoot ook van het zonnetje want het liep niet lekker. Fons tikte wel een snoek en een aantal snoekbaarzen vast maar we konden er geen touw aan vast knopen. Nog wat volgers en missers… Tja, de watertemperatuur gaat nu terug boven de 20 graden en ik heb zo het idee dat dit nergens goed voor is! Tenzij voor de talrijke muggen aldaar… Anyway, het was weer een bijzondere dag en we waren blij dat we op het water geleefd hadden!

Laatst had ik Maurits Van Cleempoel te gast op de boot. Een werkelijk toffe pee en een man met het hart op de juiste (karper)plaats! Hij wilde wel eens kennis maken met het kunstaasvissen vanuit een bootje. Wegens z’n rugproblemen koos ik voor rustig vaarwater en al vissend met klein kunstaas maakten we de dag op een plezante manier vol. Maurits had vier snoeken, ik mocht het doen met snoekbaars en winde, helaas liet ik een hele beste baars uit m’n handen slippen… Ik denk dat Maurits zich keigoed geamuseerd heeft!

Laatst had ik Matthias Keuppens te gast op de boot. Deze jonge kerel is goed thuis in het karpervissen maar ook het roofvissen is hem niet vreemd. Zijn wens was een mooie snoekbaars te vangen. Nou, dat kon misschien wel ingevuld worden! We vingen een rits leuke snoekbaarzen, windes en een roofbleitje. Kers op de taart, Matthias zette z’n PB baars wat scherper met de laatste worp! Toffe dag!

Twee dagen later had ik Bruno De Wilde als gast op de boot. Erg aangename rustige kerel die ik voordien nooit ontmoet had en verslingerd is aan Streetfishing. Hij had wel zin in een paar grote snoekbaarzen! Vissen op stromend water vroeg enige aanpassingen aan het materiaal en hij had de juiste invalshoek rap beet. We hadden samen een erg toffe dag maar helaas werkten de snoekbaarzen minder goed mee. Bijna alle aanbeten werden gelost en we moesten ons -ondanks het hard werk in de harde wind- met weinig tevreden stellen. Bruno, dat doen we eens opnieuw met méér vis!

Een lange uit woelig water…

Een troostprijsje…

Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van Peter met de vraag of hij eens mee kon met de boot om kennis te maken met het roofvissen. Peter De Smedt ken ik nog uit de beginjaren van het echt moderne karpervissen, iets wat nu ‘old skool’ noemt. Peter liet nadien het vissen voor de fiets. Na een zware val tijdens een wedstrijd en een maandenlange revalidatie zit die-hard fietsen er niet meer in. Het verlangen naar het vissen, zolang aan de kant gezet, komt terug boven…
Tuurlijk kon hij met me mee! Op korte termijn werd een datum afgesproken, het weer viel mee en de afspraak ging door. Het zou een korte visdag worden omdat er ‘s avond nog andere plannen waren. Omdat de vangsten op de rivieren -momenteel voor mij- ietwat stilvallen besloot ik naar een groot water te trekken. Ik wilde toch wel dat Peter in de vis viel en dus dacht ik (nederige zijnde) op de eerste plaats aan een mooie baars, van tussen de plantenbedden op klein kunstaas. Dat zou mooi zijn…
Ik stop een hengeltje in z’n handen met daaraan een aasje wat gemakkelijk te vissen is en waarvan ik zeker weet dat het goed te controleren valt. Het bracht me de laatste weken veel vis dus daar moest het ook wel lukken. Het werpen ging ‘m goed af, dat was hij niet verleerd! Geen vijftig worpen later en hij haakt al zijn eerste vis! Na een vrij spannende dril -een absoluut machtige kennismaking met het roofvissen- komt er een beste groenjas boven. Ik doe de kieuwgreep voor Peter en we meten de mooi ronde vis op 101 cm. Wow, daar moest hij even voor gaan zitten! De dag was nu al geslaagd. Op een volgende stek haken we gelijktijdig een baars en het plezier kan niet op! Ook omdat er op de oever een soort rave-party aan de gang is, met helse dreunende bassdrums die mijlenver over het water schallen. Wat een absurd moment als je dit water altijd in absolute stilte kent.
We doen dapper verder en tijdens een lange gestuurde drift vangen nog een paar mooie baarzen en kleine snoekjes. Van snoekbaarzen geen enkel spoor. Alsof één metervis niet genoeg is vangt Peter -deadly cool- nog een tweede. Een fijne snoek die 104 cm op de meetlat bracht. Twee metersnoeken en een dikke baars op je eerste roofvisdag, je moet het maar doen! De boot gaat op de ankerfunctie en we drinken er een frisse cola op! De volgende snoek landt hij helemaal zelf met de kiewgreep en alles gaat goed. Mooi! Ik verspeel nog een vis in de negentig categorie tijdens het onthaken en mis er ook nog eentje die keihard op het kunstaasje beukt.
Om vier uur stipt draaien we binnen en kruisen naar de helling. Peter’s big smile spreekt boekdelen, de dag is méér dan geslaagd. Mijn missie ook, op naar de volgende klant!

Nimmer stressende Jan Walraevens had al maanden geleden een tripje geboekt met Geert Vandeplancke’s Ugly-Boat-trips. Verlekkerd door de redelijke vangsten van de laatste tijk keek hij reikhalzend uit naar deze dag. Dat liet hij me per sms weten! Jan vist niet veel en laat zich graag eens verwennen. Ik dacht om hem te plezieren met een paar dikke snoekbaarzen. Jan begon al vlug te sleutelen aan m’n werphengels, de man is immers links en dat was ik vergeten.
De dag startte langzaam, de laatste tijd zat ik goed op de vis maar ik ben de grip een beetje kwijt. De eerste stekken gaven geen vis prijs, en de rest -waar ik laatst met Marc nog iets kon forceren- ook niet. Jan haakte een mini-ratelplugje aan de speld -zo’n plugske waar ik niet tuk op ben- en kreeg zowaar meteen een paar lossers. Iets grotere dreggen erop en het vangen kon beginnen! Althans, hij begon met een grote winde. Al mooi op zich maar de snoekbaarzen bleven stil. Later op de dag vingen we er toch enkele al vertikalen. Jan had de grootste, ook al weer op dat kleine rammelaartje.
Kort na elkaar ving ik twee woest vechtende snoeken op een traag geviste roze Move Vertical van ArtBaits. Van uitputting of last van de hoge temperaturen was bij deze vissen geen spoor, wat een vechtlust! Dat maakte de dag voor mij nog enigzins goed en bracht de teller op 8 stuks. We besloten vroeg te stoppen en aan de trailerhelling was het druk. Iedereen klaagde steen en been… Wij niet. Iedere dag gevist is goed gevist!

Vorige woensdag -zeer onverwacht- vrijgenomen om met Marc mee te gaan. Immer gezellig. Hij wilde wel eens op stap naar de rivieren waar ik de laatste tijd m’n haken bot ving. Het is alsof het daar ook alsmaar taaier word, komt het door het weer en de bijhorende hoge watertemperaturen? Maar, na enig gezoek lagen we toch weer op de juiste strook en enkele treuzelende missers leidden tot aanpassing van onze strategie. Het aas mocht wel wat lawaai maken om de rovers over de streep te trekken. Uiteindelijk hadden we een tiental vissen, welldone dacht ik met deze weersomstandigheden. Wat me het meest plezierde was de vangst van een baars van 47cm, voor mijn voeten en vanaf de kant! Zo mogen er méér!…

Voor het weekend voorspelde men een mini hittegolf. Ik wilde dit voor zijn door op donderdag op stap te gaan. Rustig en niet te vroeg op stap, een relaxed dagje op het water. Genoeg drinken mee en wat fruit om de dag door te komen. Het was windstil op het water en de zon beukte er op los. No mercy, sauna for free. Het zweet gutste.
In de voormiddag vond ik mijn stekken visloos, althans ze deden het niet. Een paar kilometer verderop ging het wel los en kon ik op korte tijd acht vissen landden. Kort uit het water, een paar snapshot, wat een hitte! Ik zag m’n tweede roofblei uit het diepe komen en keihard op m’n spinnerbaitje knallen. Héérlijk! Wat zijn die snel zég! De mooiste vis van de dag was een baars van 45cm, al mooi op zich. In de namiddag viel de actie compleet stil en naar de avond toe dobberde ik doelloos en hallucinerend rond. Stop! Inpakken dan maar. Glimlachend en gaar, een stukje bruiner, en onder het aanhoren van een CCR-cd cruisde uw broeder in Petrus huiswaarts. Dit weekend niet voor herhaling vatbaar!…

… valt wel wat te halen. Een impressie van onze uitstap van dit weekend!…
Deze keer werd het grootste gedeelte van de dag gebruikt om een stuk water uit te kammen waar ik ooit al gevertikaald had. De oevers zagen er toen zo goed uit dat het wel een dagje waard was. Fons ving onder andere twee mooie snoeken en een baars van 46cm, mistte een metersnoek, ik had o.a. een baars van 48 cm en een hemelse winde van 54 cm. Waar ik al heel blij mee was. Uiteindelijk strandden we op 19 vissen.
Toen we alsnog een stukje vertikaalden kreeg ik de spreekwoordelijke Kers op de taart, een snoeiharde aanbeet op een Finn-S op 7 meter water. Het ding ging er nogal vandoor en hing zwaar in het St. Croix-hengeltje. Duidelijk een betere vis, Fons gokte op een erg grote snoek. Op 8/00 dyneema is een ongeluk zo geschied dus geconcentreerd drilwerk was nodig. Niet eenvoudig in een hard stromende rivier. De fronttroller stak niet in het water, daar was het te laat voor, en met een backtroller is het intens corrigeren als je een zware vis aan de lijn hebt tussen de kolkende kribben. Uiteindelijk gaf deze meerval het op, haalde ik mijn duim flink open aan het tapijt tandjes en kon het beest op foto. Toch iets speciaals, deze meerval. Alleen, het is niet best voor het tapijt in de boot! Wat een slijmerd…

We volgen de stromingen. Een impressie van m’n uitstap naar en mét de dokter. Lawrence De Gheyseleer vond het fijn om een dagje samen vanuit de boot al werpend te vissen. Hij vond de vangsten erg goed meevallen. En dat was ook zo… Hierbij een summiere impressie. 🙂

Hopsakee!…

De dokter.

Uw blogger is niet zo in z’n schrijversmood, heeft het wat druk. Als ik eerlijk ben ontbreekt de inspiratie een beetje. Nochtans waren de twee laatste rivier-vistripjes met Fons best succesvol! Hieronder een leuke impressie…

Een kleine winde op de spinnerbait…

Spinnerbaitsnoekbaarsje!

Een dikke voor onze ons…

Doorsneetje….

Op de Lunker Sea Shad

De één na de ander!

Een midweek met Marleen op stap. Niet naar waar we onze vakantie meestal in de Provence doorbrachten maar noordwaarts, richting snoekgronden. Huisje aan het water, bootje voor de deur, lekker niks doen. Al is dat niks doen relatief. Als de boot voor je neus ligt dan wil je er op z’n minst iets mee doen. Marleen zei me nog: “Wat ben jij aardig fanatiek als je aan het vissen bent!”. Tja, normaal toch? Anders kan je net zo goed thuisblijven.
Goed, ik had mijn zinnen op een metersnoek gezet en daarvoor zat ik op het juiste water. Je kan er mooi driftend vissen en de plantenbedden en taluds mooi uitkammen. Zes jaar geleden was ik er voor het laatst, maar de stekken van toen zaten nog vast in het geheugen. Hé, en ik had toen ook best wat waypoints bijeengesprokkeld van mooie onderwaterstructuren. Kort na de middag zaten we reeds op het water en had ik al vlug een reeks snoekbaarzen op een lila Creeper, indrukwekkend hoe hoog ze deze komen halen van op zes meter diepte. Nadien raakte ik aan het snoeken, we genoten van de zon en de omgeving en ik kreeg er ook nog enkele gevangen. Geen monsters maar de aanbeet zien gebeuren is zo prachtig.
Dag twee bracht iets speciaals, ik dacht een jacht te zien van een aantal roofbleien en keilde er een klein shadje tussendoor. Ik kreeg geen reactie maar na een paar worpen kreeg ik vlak naast de boot een enorme kolk. Véél te groot voor een roofblei. Meteen dacht ik aan een beer van een snoek. Dat was ook zo want toen ik de stek anders benaderde zag ik ze tegen het wier aan kruisen. Actief. Ik dacht dat het peanuts werd. Nee, want het bleef bij een volger. De volgende dag vond ik ze op dezelfde plaats en deze keer mistte ze m’n eigenbouw spinnerbait om daarna schuw te verdwijnen naar het diepe. Eén kans. Deze dag kwamen er een paar leuke snoeken binnenboord, helaas geen monsters.
Marleen vond het allemaal prima, zat te breien en te lezen en nam zo nu en dan een foto. Relax!
Woensdag terug wat kleine snoek en de namiddag werd besteed aan een leuke uitstap in de buurt. Prachtig bewaarde stadjes met heel veel verzorgde details. Totaal tegen onze principes in aten we junkfood…
Donderdag was flinke wind voorspeld en véél regen. Marleen bleef lekker in de zetel lezen. Dit was dé snoekendag, nu waren de grote los, dacht ik. De driftzak stond uit en het was best relaxed en gecontroleerd vissen in deze golven. De dikke snoekenvrouw stond terug op haar vaste plek en ik had een kleine streamer aan de speld. Het zou gebeuren. En het gebeurde. Ik zag het streamertje terugkomen in de golven en net daarnaast verscheen -traag en rechtop- een enorme kop met de muil open. Ik zag ze tot de borstvinnen en toen zakte ze traag weg. Om terug te verdwijnen, weg kans. Ik vond het vreselijk.
Wat verderop kwam er een kleine meter omhoog die ook weeral peilsnel verdween.
Op een mooi egaal stuk met fonteinkruidbedden ving ik een kleintje en net er na haakte ik een hele beste. Zo rond de honderdtien ergens. Na een heftige dril schoot ze los. Balen… Tweehonderd meter verder had ik er één die de meter net niet haalde. Een troostprijs voor deze plezante maar verder rampzalige dag.
Vrijdag was Marleen er terug bij, het werd bloedheet en windstil. Urenlang kreeg ik geen visje te zien om in de late namiddag twee keer in een uur een grote snoekenvrouw te missen. Boven zeven meter water weigerde deze bleke vis eerst een shadje en daarna ook nog eens m’n spinnerbait. Het leek me of deze vissen het spelletje zeer goed doorhadden en vooral bang waren van m’n boot. Weeral een prachtige kans gemist en wat verderop sloot ik de dag af met een zeventiger. Héél wat pech dus, deze keer.

Al snel actie…

Heerlijke dorpjes in de buurt…

Wat men noemt een sigaartje…

Koele killer…

Op het zelfbouwtje…

Call it a day…

Sunny days…

Nog eentje…

Soms gaat het mis…

Me and my sunglasses…

Mijn lieve fotograafje…

Attack of the Creeper…

Ik ben nooit een fysieke krachtpatser geweest maar het leggen van de extra zware tuintegels rond mijn vijver deed me dit weekend de das om. Vrijdag zat ik een ganse dag in de tuin op de knieën en begon pas om 21u ‘s avonds aan het klaarmaken van m’n hengels en proviand. Nooit goed. Om 5u ‘s morgens was ik de deur uit met de boot. Op naar de rivier, mét Fons! Ik zag het helemaal zitten en voelde me toch redelijk fris. Ik startte beneden op het talud, zo rond de 5 meter. Het water was erg helder en stroomde loom, ik vreesde het ergste. Inderdaad, actie bleef uit. Fons startte in een mooie kribhoek met werpen naar de kant. Hij moet maar een pluk riet zien en hij wil er naar werpen! 🙂 Misschien lagen er wel enkele op het ondiepe… 40 meter verder haakte hij een hele beste baars! Een prachtige vis uit de ‘middle of nowhere’! Terwijl ik aan het worstelen was met de motor om de boot op koers te houden haakte hij even later in een leuk kommetje een snoek. Hmm, dan weet ik genoeg en er moet geworpen worden. Helaas, ik had alleen m’n vertikaalhengels bij. De 15 grammer stond nog tegen het keukenblok. Zonder woorden dus. Ik vergeet wel eens m’n boterhammen maar een hengel… Werpen met een Xilio vertikaalhengel én een reeltje is geen sinecure maar na een tijdje lukte het wel. Helaas bleven alle vissen Fons’ kant uit komen en raakte ik te vermoeid. Het werk van de dag voordien eiste z’n tol. Nu en dan prikte ik een snoekbaars van het talud maar de meeste actie kwam toch van het ondiepe. Tegen de avond ergerde ik me dood aan het gezeul aan de backtroller om de boot op koers te houden. Er moet hoognodig aan de fronttroller gewerkt worden zodat die ook terug in dienst kan.
Het was een prachtige zonnige lentedag en de rivier toonde zich helemaal anders omdat ik hier nog nooit zo vroeg op het jaar was. Uiteindelijk hadden we een 15-tal vissen bijeen. Fons had goed gevist met z’n grote shads en z’n oude vertrouwde spinners maar ik deed het wat minder met m’n vermoeide kop… Ach, als ik het nadien hoorde hadden we best gevangen. Er waren vissers die het met véél minder naar huis gingen… We waren ook als laatste van het water… Zegt genoeg!

Storm voorspeld. Marc besloot op vrijdag een dagje te nemen. Het was dit, of niet vissen. ‘Geert, ga je mee vissen?’ verscheen er in het sms-je. Ik had de dag anders gepland maar voor het vissen laat ik alles vallen en nauwelijks 8 uur later ben ik klaarwakker en zijn we weg. Voor dag en dauw zitten we op neerlands grote water en de zon laat zich van haar beste kant zien. De bedoeling is om werpend te vissen met klein kunstaas en eventueel -als dit niet lukt- te gaan vertikalen. We besluiten de stekken aan te doen waar we 14 dagen geleden puike actie hadden en geen tijd te verliezen met nodeloos varen. Dus, de eerste snoekbaars hangt er al aan in het eerste licht. Op anderhalve meter water, met temperatuur 5,7 graden. Het roze homo-shadje deed het weer. Tof! Ondertussen verdwijnt de zon om plaats te maken voor dreigend en guur weer. We kunnen onze handschoenen goed verdragen!
Wat verderop, op het strookje waar de actie kwam tijdens m’n twee eerdere uitstappen, gebeurde het opnieuw. Héél bizar hoe de baarzen hier ‘geconcentreerd’ liggen. Marc tikte met z’n natuurgetrouwe Rigwalker een reeks prachtige baarzen vast en ik kon het onbegrijpend maar genietend aanzien. Kraakhelder water gaf mij niet direct het vertrouwen en dan ga je wisselen van kunstaas om trachten het verschil te maken. Ik heb nog altijd het idee dat wie eerst werpt over een heldere stek de beste kans geeft om er ene te vangen. Maar, deze stelling heeft echter evenveel tegenstanders… Natuurlijk ontspint zich dan een levendige discussie over wat op dit moment het verschil maakt. Pas na dat ik een stuk fluorocarbon tussen het staal en de hoofdlijn knoop vang ik kort na elkaar een paar héle beste baarzen op een Saltshaker. En daarmee denken we dat we het gevonden hebben maar zeker weet je het nooit. Ik heb het moeilijk met het idee dat een baars zich wél op een stuk fel bewegend kunstaas stort maar dan schrikt van de fijne witte hoofdlijn… Nochtans heb ik meer dan genoeg dergelijke ervaringen met het verschil in kleur en glans van fijn nylon in het vliegvissen op forel en vlagzalm… Maar, het kan, het resultaat was er en dat is wat telt. Helaas valt het wat later stil, misschien door de veranderende weersomstandigheden…
De dag eindigt vroeg als de wind aantrekt, de eerste druppels vallen, Marc besluit dat het genoeg is want er is hevig weer voorspeld. Aan de helling heeft iemand problemen om de boot er uit te krijgen, de wagen glijd zelfs achteruit en de miserie van de panikerende jongens is pas over als we met z’n twee op de motorkap gaan zitten. Pas dan heeft de auto genoeg grip om z’n last boven te krijgen. Bij ons gaat het traileren gesmeerd en druipnat smijten we het zeil over de boot en we maken hem pas in de garage leeg. Dat scheelt nattigheid. Korte visdag, in ‘good company’ met werkelijk prima resultaat alweer!

Jacques belde de computerhulplijn in België, kreeg mij aan de lijn, en we besloten om nog eens in polder af te spreken. Brute wind en open zonnige hemel. Heerlijk visweer, al denkt Jacques daar anders over. Bij de koffie kreeg ik een update over ‘s mans exploten van vorig jaar. Er is duchtig gefotografeerd en het is duidelijk dat ie stevig door gaat met het verzamelen van prachtige vogelfoto’s! Prachtige platen. Het lukte nog om voor de middag 2 uurtjes te vissen met hier en daar een snoekje op de kant. Zo relaxed is dat poldervissen. ‘s middags bestelden we elk een uitsmijter alhoewel ik liever de kroketten had genomen maar niet durfde wegens het grote Nederlandse onbekende. Een paar koffie’s later gingen we op zoek naar ander geluk, het weer overtrok en het zag er plots wat onheilspellender uit. Een aantal stekken bleken visloos, maar toevallig weer stekken die veel vissers over zich heen krijgen… Tja, dressuur bestaat wel degelijk.
Vrij grappig was het moment dat hij een stoeltje uit de auto trok en doodleuk verder ging met spinnen, het ziet er bizar uit maar het idee heeft wel iets.
Uiteindelijk reden we terug naar het stuk waar we ‘s morgens leuk actie hadden. Héél grappig is dat Jacques daarvoor alle verkeersregels aan z’n laars lapte en als punk gewoon ‘Je m’en fous’ zei. I like it. Regeltjes alom, overal. Goed, we deden nog eens hetzelfde stuk water en op een wel héél karakteristiek hoekje – ik zou er als grote vis wel heel m’n leven willen liggen- kwam er een vastloper op z’n antieke Franse Ondex-spinner. Edelmetaal in polderwater. Er kwam een puike snoek boven, dik en prachtig gekleurd. En vooral lang! Ik zag het weeral blinken op Fishtic.com: ‘Jacques vangt eerste poldermeter in jaren!’. Ik stelde voor om het beest te pakken maar zonder lieslaarzen is dat wat omslachtiger dan gewoonlijk. Was ik maar met een snoeksprong achter de vis gegaan, ze schoot los net ik de kieuw kon pakken… Weg. En erg spijtig. De eerste druppels vielen.
Terug thuis (Jacques is allergisch aan regen, en ja, ik voel me daar thuis) hadden we een keuvel tot laat op de avond, ondersteund daar het altijd lekkere eten van z’n dierbare Syl!
Weg: metervis, in: Good Feelings.

Niet goed geslapen en op om 04:00 uur! Geheel overwacht wilde Marc Hoeben er eens tussenuit en ik kon mee op z’n eerste visdag sinds méér dan twee maand! Baarsvissen, wat dacht je!? Ik had me voorbereid op een vrij koude morgen maar het best viel mee en alhoewel we in het stikdonker aan de helling stonden kon ik al merken dat het een mooie dag zou worden. Marc was zeer enthousiast, je zou voor minder als je zolang droogstaat.
Wit licht op de boot en we scheurden in de schemering naar de overkant. Tranen in de ogen én emotie. Het opkomende licht op het grote water is altijd intens en je wordt er door gegrepen. Op de eerste stek kregen we al werpend geen tik en we voelden het als een slecht voorteken. Zou de vis niet meer ondiep liggen, komt er toch nog winter? Vorige week was het water nog bijna twee graad warmer… en ik ving ze zeer ondiep…
Logische conclusie: warmer water zoeken en uit de wind gaan liggen. Dat loonde en de eerste worp op een nieuwe stek bracht me een snoekbaars. Hier zaten ze dus wél ondiep. Traag trok de frontroller ons op weg, heerlijk relax werpen en met een tiengrammertje de bodem aftikken. No stress. Zonlicht op de snoet.
Onder water bleef het stil. Tot we over een plek kwamen waar wel één en ander bijeen lag. En we hadden zowaar een kleine kermis. Prachtige baarzen. Prachtige visserij op licht materiaal. Marc ving ze op een natuurgetrouw shadje van River2sea. Zwemt zeer mooi en ziet er precies echt uit onder water. Ik ben alvast overtuigd. Natuurlijk ben ik wel zo koppig dat ik niet zomaar een identiek aasje uit zijn tas pik en er mee aan de slag ga. Met mijn spulletjes had ik wel minder actie. Maar op een nieuwe stek, een micro-stek zoals ik het noemde, tikte ik met enkele opeenvolgende worpen de stand min of meer gelijk met mijn fluoroze Dirupootje, werkelijk een jeanetten-shad is het.
Even later moest zelfs een klein snoekje gered worden door de twee dreggen van een Fat Rap door te knippen. Leuke snoekbaarzen en tonronde baarzen. Hé, en daar kwam ook een topper binnen, een evenaring van m’n huidige PB. Eerlijk gemeten. Op naar de vijftig dus, in het jaar dat ik vijftig wordt. Tijdens het fotograferen van een dikke vis lag Marc ‘Mutske’ met de borst over de rand van de boot, een actiebeeld van het terugzetten. Plots knapt er iets en hij schreeuwt het uit van de pijn. Ik dacht dat hij een hartinfarct had. Buiten gejammer kwam er niks verstaanbaars uit… Teveel druk op één punt van z’n ribben… Dat is een gebarsten rib, denk ik… Dit is dan ook de eerste baars die zorgt voor een inwendige kwetsuur! 🙂
Na een tijd komt ie terug bij z’n positieven en kunnen we terug aan vissen denken. Op de eerder aangedane stekken komen er nog een paar baarzen boven en we besluiten in het avondlicht de stekken richting trailerhelling aan te doen. Met minder effect maar dat deert niet, we hebben héérlijk gevist én gevangen… We gaan door spannende omstandigheden (something as an unidentified under water floating object and a broken propeller) als laatste van het water en in de auto is het voor beiden een gevecht tegen de slaap!… Meer van dit, het smaakt echt naar meer. Een vijftigplusser.

De werken aan mijn filterput van de vijver zijn deze namiddag afgerond. Alvast één zorg minder. Deze avond gaf het weerbericht regen, slecht weer. Om 15u30 dacht ik om er toch nog eventjes tussenuit te knijpen om een snoekbaars te tikken. Ik zit dan wel even in de auto en het begon al te regenen. Mooie korte wandeling en aan het water ging ik op zoek naar de bel aasvis die ik hier vorige duidelijk voelde. Rikketik, tik, tik zegt je lijn al je door een school heen vist. Deze keer lagen de school visjes iets verderop. Ik tikte er een Salt Shaker door en na een half uur had ik twee mooie donkere snoekbaarzen en deze snoek. Gelukkig zat de shad vooraan in de bek, 2 cm dieper en ik had deze vis verspeeld. Tijdens de dril spuwde ze twee voorntjes uit. Prachtig zicht. Ik ging languit op het beton liggen om de vis met de kiewgreep te landen, het lukte en een vriendelijke passant -die ook wel eens viste met z’n overleden broer- nam een paar foto’s. Hij vond het wel eigenaardig dat ik vis niet dood tikte en ze zo snel liet zwemmen. Zo hoort het ook. Geen uur gevist, doorweekt aan de voorkant en al terug naar huis… Hit and run, we say.

Fons en ik amuseren ons al een tijdje op de snoekbaars. Maar de klad komt er een beetje in. De vangsten vallen wat weg en we trekken de komende weken naar nieuwe oorden. Toch hebben we niet slecht gevangen, vorig weekend hadden we er bijvoorbeeld nog 16. Voor ons Normale Belgen is dit een best resultaat en we vissen ook niet op een top Nederlands water. Ik denk dat we vanaf nu naar het stromend water trekken.
Ook amuseer ik me tegenwoordig best vanaf de kant en alhoewel het winter is vang ik toch nog m’n visje. Zo liep ik laatst aan een ondiep watertje nog tegen een dikke snoekbaars aan, totaal onverwacht. Ik was er erg blij mee… Een recente ontdekking is de Teppan van Spro. Fantastisch actief kunstaasje dat in de 21 grams versie redelijk gemakkelijk te vissen en het is verwonderlijk dat ik er nog geen enkele op de bodem heb geparkeerd.
Het valt me op dat we bijna geen foto’s meer nemen. Waar slaat dat op? Ik weet het niet maar ik denk dat het vissen belangrijker is geworden dan het resultaat. De aanbeet belangrijker dan de natte handen…

Nee, geen feestdag voor Mathis, Vincent en ik. Over de faaldagen hoor je meestal niks. Dit is er nochtans zo eentje. Zonder vis. Daags na Kerst gingen we nog eens naar de Hollandse polders, Mathis hunkerde naar een snoek en pa bracht hem helemaal van Lendelede tot Merksem om mee te gaan vissen! Vincent had duidelijk niet te veel geslapen maar wat natuurbeleving zou ‘m goed doen. En qua natuur kan het daar wel tellen!
Na de hevige winden en regens van de laatste tijd was dit de eerste rustige dag. Beloofd niet veel goeds en het voelde ook heel wat kouder aan dan in België… Een fris windje en grijze dichte bewolking.
Het eerste kwartier kreeg ik een aanbeet maar de snoek schoot los en daarna bleef het de ganse dag stil. Zelfs geen volgertje. Ik reed wat in het rond om verschillende wateren te bevissen maar dat mocht niet helpen. Tegen de avond, op een paar vierkante meter en in enkele minuten kregen we samen 4 aanbeten maar niet te geloven, alle vissen schoten los! Voor Mathis was dit natuurlijk balen. Ik geef er niet zo om, de natuur is prachtig, het gezelschap goed en op een vis min of meer zal het niet aankomen. Een hongerige jonge ket denkt daar héél anders over. Maar, dit is ook vissen. Volgende keer beter, hé Mathis!