Dit najaar deed ik de vormgeving van een boek over ecologisch tuinieren. ‘Zeven stappen naar een natuurlijke moestuin’. Zeer beknopt en helder doet Frank Anrijs van Yggdrasil uit de doeken hoe je op een gemakkelijke manier, zonder meststoffen en pesticiden, tot een mooie en evenwichtige moestuin komt.
Alle kracht aan de bodem! Zonder te dromen komen de meeste permacultuur principes aan bod, met hun achtergrond. Er zit 25 jaar praktische ervaring van de familie Anrijs in dit boek, en als je het leest, ben je verkocht! Als je ook maar een beetje interesse hebt in het kweken van je eigen food moet je dit absoluut lezen!…
Je kan het boek bestellen via www.zevenstappennaareennatuurlijkemoestuin.be

Tijdens de kerstperiode ben ik twee keer in het zoute water gaan vissen, eens proeven. Ik heb wel al het nodige hengelmateriaal voor het zeevissen maar ik heb er niet veel kaas van gegeten. Maar je kan maar proberen, en er plezier in hebben.
Diepvriespieren en messenheften was het aas. En 150 gram lood is méér dan genoeg om er bodem en afstand te halen. Ik stond versteld van de diepte en kon het zelfs niet inschatten. Ergens tussen de twintig en dertig meter, zoiets?
De stek aan de Zandvlietsluizen brachten me telkens drie botten. Niks speciaal, maar wel wat actie tijdens deze korte sessies. De omgeving is wel erg indrukwekkend. Nooit eerder viste ik tussen zo’n onwezenlijke zware industrie en bij tijd en wijle zwemt daar een ongelofelijke hoeveelheid vis rond.
Het is iets voor later, deze visserij is momenteel geen uitdaging maar wel eens leuk om doen. Once in a while…

Omdat het binnenwater nu wel helemaal dicht ligt, of op z’n minst met de boot erg moeilijk bevisbaar is… ben ik aan de slag op het zoute water. Dat valt dik tegen want ik wil niet op de bekende stekken gaan staan. En dat breekt me zuur op, want vandaag was het niks. Zelfs de krabben bleven van m’n zeepieren! Ik zag wél een zeehond, die dook voor m’n voeten op, keek me even aan en verdween dan weer om wel 150 meter verder terug boven te komen. Kereltje, jij maakte m’n dag goed!…

We zijn al een tijdje terug uit het winderige Bretagne. Vakantie met Jan en Marleen. Wat een contrast met de vorige erg hete Frankrijktrips in de Provence en Ardeche. Het was vrij ruig weer met toch een behoorlijke protie regen. Maar jodium genoeg in deze lucht, en wij hebben dan ook een echte zuurstofkuur achter de rug. Vanzelfsprekend werden er wat hengels en een stevige tas met allerlei klein materiaal meegenomen. Het duurde een week voor ik er m’n weg vond tussen rots, rif, stroming, ondiepe platen en getijden. De eerste week werd er quasi niks gevangen, de tweede week ging het heel wat beter, mede door een heviger wordende zee en hogere coeficienten. Het moet daar stromen en beuken als een gek… om vis te vangen vanaf de kant. Zeebaars hebben we niet gezien maar wel genoeg makreel en leuke koolvisjes. Zelfs Jan vond het fijn om te staan gooien. Om ginds goed uit de voeten te kunnen heb je absoluut een boot nog om buitengaats tegen de riffen te vissen. Ik stond min of meer kansloos aan de kant. We zullen ook de enigen geweest zijn die onze makrelen lieten zwemmen, het kwam enigzins belachelijk over… We deden ook een gesmaakt bezoek aan Oceanopolis, een machtig zeeaquarium in Brest. En ja, wat zijn die Bretonse oesters toch lekker zég!…

Net terug uit Normandië, de jaarlijkse vakantie met Jan. Het was weer eens top, warm maar niet bloedheet. Zon maar ook niet teveel. Volop vis voor de kust, dat zag je zo. Maar als je geen boot voor handen hebt is het behelpen geblazen. Ik had twee zeehengels bij, zo’n 430cm lang. Met een fijn assortiment aan klein materiaal in een rugzakje. Vier meter was voor ventje van 160 cm een beetje teveel van het goede, dus werd in de lokale shop een Koreaanse hengel met een onuitspreekbare naam aangeschaft (met een prijskaartje die niet veel goeds deed vermoeden). Het ding werpt echter voortreffelijk, voor 40 euro begod!
Ik had Jan beloofd dat de eventuele vangst van de dag onmiddellijk zou herleid worden tot sushi. Daar is ie gek op. Op het strand onder ons huisje kwam er regelmatig een school makreel op werpafstand langsgezwommen. En die is nu wat kleiner. Met zo’n lange pluimpjespaternoster (noemt ginds een ‘mitraillette’) en 80 gr. lood was het er lekker vissen. De makrelen waren ‘s avonds ook lekker, een deel in de sushi, en de rest gegrild. Kan slechter. Deden we ook eens iets aan onze zogezegd ontbrekende Omega-3 vetten…
Jan slaagde er zelfs in om een paar makrelen te haken net achter de branding!
De rest van de vakantie vulden we met leuke dorpjes bezoeken, mountainbiken, vliegeren en krabben peuteren tussen de drooggevallen rotsen bij laagwater. Dat is nou eens geweldig om met kinderen te doen. Een platgetrapte mossel op een haakje aan 35/00ste nylon op een klosje. Heerlijk, je waant je terug een kind. We hadden er een hoop, en met nog een tiental mooie dikkoppen in de meest uiteenlopende kleuren. Ik heb geen idee welk soort vissen dit waren.
Deze vader koestert heimelijk de stille hoop, waarschijnlijk zoals alle vissende papa’s, dat z’n kroost uitgroeit tot een ware hengelaar. Wat een vismaat zou dat niet zijn?

Ik ben er met Marleen een weekje vanonder gemuisd. Bretagne was de bestemming, ontdekken de bedoeling. Ik had stiekem een hengeltje en een doosje kunstaas meegenomen, kon het echt niet laten. Met de bedoeling om hier en daar mischien een verloren uurtje te vissen. De prachtige rotsachtige kusten met extreem helder water waren dan ook erg uitnodigend. Een paar zeebaarsjes en een lipvis waren tijdelijk de klos.
Van onze uitstapjes onthouden we vooral het ‘roze’ in Ploumanach, de Chaos in Huelgot, de mooiste aquariums ooit gezien in Oceanopolis Brest, het cosy Roscoff en ons waarlijk leuke huisje met supersympa-eigenaar in Pleyber Christ.
Ik ga er zeker nog terug, zo mooi vonden we het daar.
Verderop ontdekte ik ook het riviertje de Elorn, met mooie forellen en een enkele zalm. Wordt vervolgd, want die moeten nog eens belaagd worden.

Enkele jaren geleden konden we op bezoek bij familie in Oman, net voor het officiële toerisme daar mogelijk werd. Tijdens een vierdaagse trip in de woestijn maakte ik volgende beeldjes. We reden van Muscat naar Sur en van daaruit de Wahibi Sands in… Prachtig rode woestijn maar snikheet. Ik wist niet dat een zo droge plek op de wereld (zonder vissen) me zo kon bekoren.
De week erop kon ik een dag op de oceaan gaan trollen met een van de buur geleende boot. De man had ook een big-game hengel en een paar doorknauwde Rapala Magnum’s te leen en wist me ongeveer te zeggen waar en wanneer ik best buiten de kust trolde. Formidabele plek op een bloedhete rustige oceaan… we zagen een paar zeeslangen, en een groep van ongeveer honderd dolfijnen…
Normaal gezien vangt elke leek met een beetje uitrusting daar meerdere vrij grote dolphin fish op een middagje, met hier en daar een mooie tonijn ertussen… maar het was me niet gegund, het bleef bij twee bonito’s. In plaats van ze mee te nemen voor de grill, zette ik de ukkies liefdevol terug in het donkerblauwe water. Voer voor de biggies dus.
Op het strand en de riffen was ik wel in staat een visje te vangen, vooral kleinere groupers tot zo’n 50cm. Enorm krachtige vissen op lichte spinhengel die er al snel voor zorgden dat ik door m’n voorraad twisters en shadjes heen was. Eén aanbeet was genoeg om het aas te halveren. Dan maar jigs gebonden met van de kinderen geleende witte en rode breiwol. En dat ging net zo goed!…

Een bloehete plek in de Wahibi Sands, toch leven er mensen!

De extreem giftig zeeslang, rustend in de zon.

In een bepaalde wadi (oase) hadden alle kinderen dezelfde oortjes en schele ogen, inteelt in de woestijn?…

De ruines van Qalhat, een oude stad die werd verwoest door de Portugezen in 1507.

Een zicht op de Abdel Akhdar bergen en een oase, een eeuwenoude ingesleten rivier tussen de rotswanden.