Na dertig jaar aan het water zou je denken dat je er op z’n minst iets van terecht brengt? Nee, het kan erger. Ieder seizoen heb ik een dag waarbij alles, maar dan ook echt alles, misgaat. Eergisteren, Paaszondag was een stralende en warme dag. Marleen, Jan en ik hadden al een prachtig natuuruitstapje gemaakt in de Pikhakendonk in Hever. Met een koppeltje ijsvogels, een groene specht en een bijna vertrappelde fazant waren we al dik tevreden. En die zon, die zon!…
We hadden nog een paar uur over voor ‘t avondeten, en deze stelde voor om een brood te kopen en nog eventjes met de korst te vissen. Het kon niet anders dat we enkele karpers aan het oppervlak zouden vinden.
En ja, ze lagen er. Niet zo aanwezig als op de heetste zomerdagen, maar toch zichtbaar genietend van de warme stralen. De eerste korsten werden met veel misbaar naar binnen geslurpt. Maar na een korst of tien verdween het ganse zootje voor een tijd uit zicht. Toen ze terug kwamen presenteerde ik er een klein korstje tussen. Wat later verdween het gorgelend in een mooie gele toeter. Ik schatte hem misschien een kilo of dertien. Er volgde een trage aanslag en de mooie vis zette koers naar open water, weg van een in ‘t water liggende boom. Mooi! Jan stond te huppelen: ‘Krijg ik die hengel nou, vlug?…” Hij sprong met z’n korte laarzen de oever af in het ondiepe kantje en ik gaf de hengel door. Hij doet het al mooi, dat drillen. Met een hengel van 1 1/2 Lbs gaat het hem goed af. Heel wat anders dan de zachte 2 3/4 Lbs Bruce Ashby poken die ik hier anders gebruik. Plotseling zeilde de vis af, terug naar de obstakels en toen het dreigde mis te gaan nam ik de hengel over om te redden wat er misschien nog te redden viel. Nee, hop de takken in en het spektakel was onmiddellijk over.
Pech, dat wel, maar er waren zeker nog kansen voor de avond viel. Twintig minuten later konden we een korstje aan een mooie vis presenteren, die nam het zonder moeilijk te doen. Een leuke spannende dril, die ik half deelde met m’n zoon, en wat later schoof ik het net onder een leuke spiegel. Deze vis had ik nog nooit gezien, een mooie donkere oude spiegel, met een klein bultje opzij, en erg sprekende grote gele schubben op z’n staartpartij. Ik beet de lijn door om met z’n tweetjes, en de vis gemakkelijker op de kant te kunnen. Hé, de vis zwom door m’n net heen, hoe was dat mogelijk? Toen zag ik pas wat er aan de hand was. Ik had het verkeerde net mee. Opengescheurd aan de ene kant. Ik had dat net toch veranderd? Verdorie, ik had echt een oud net uit de kelder meegenomen. Ik bracht er echt niets van terecht vandaag. Jan werd er zelfs boos om. Hoe kun je nu zo’n vis laten ontsnappen als ie al in het net lag? Dus, vis twee die nu met een haak in z’n bek rondzwemt. Ik kon er niet om lachen, dat spreekt voor zich.
Na deze commotie waren ze met z’n allen verdwenen, en we besloten om het op een andere stekje te proberen. Wat was dat? Daar zwommen een vijftal vissen, en pas wat later zag ik hoe groot sommigen waren. Dit waren dé toppers van het watertje. Toen we aankwamen had ik er al gevoerd, het meest was verdwenen, dus ‘friesbeede’ ik nog wat sneetjes bij. Er volgde direct reactie. De dolfijntjes lieten zich zien. Geen minuut later sleepte ik m’n korst van over de vissen naar hen toe. De grootste nam de korst beet, en kreeg ze niet binnen. Ze was nog niet doorweekt. Het spelletje ging even door, gemorrel met die korst onder water. O, wat is het water er helder! Ik veronderstelde dat m’n haak er niet meer inzat, en dat was ook zo. Een nieuw langwerpig stukje werd op de haak genaaid en over de vissen gegooid. Deze keer was het wel raak, de grootste van de bende! Ik zag de korst, toe hij wegzakte, traag in z’n bek verdwijnen. Hij ging er met veel misbaar vandoor toen ik aansloeg, maar ik stond direct met een knallend zweepje, zoals Joris dat ooit zo mooi wist te omschrijven. Hoe was het mogelijk, lijnbreuk, lijnbreuk! Marleen stond er bij en ze keek het allemaal wat aan. Lijnbreuk! Jan verdacht me al van wanpraktijken… De enige reden die ik kon bedenken was dat m’n lijn rond mijn topoog was gedraaid? Flauw excuus, ik weet het. Eén van de beren van het water en ik verspeel hem tijdens het aanslaan! Ik dacht, maar wist niet zeker, dat het die uitnodigings-vis was die David hier vorig jaar nog ving, toen hij een dagje met me mee viste. De week nadien had ik het beest terug, op dezelfde stek als nu, én op de korst. Het deed me er zó aan denken, dat het wel zó moest zijn. Een vis van 17, misschien achttien kilo, zoiets. God en verdorie, lijnbreuk.
Ja, ze waren natuurlijk terug met z’n allen verdwenen. De kansen waren geweest. We dropen af, en deze keer helaas niet van het slijm…
Drie vissen verspeeld, hoe is het mogelijk. Als alles misgaat…

Vanaf nu kan je op deze blog, door te klikken op de recente foto’s,
deze beelden groter bekijken. Dat heeft wel wat vind ik…
Van nu af staan ook alle posts onder elkaar.
Door naar beneden te scrollen ga je dus terug in de tijd, en lees je alles chronologisch.
Ach ja, van nu af aan kan je ook terug berichten nalaten (onderaan de post klikken!). Doen!
Veel plezier!…
De schub hieronder is één van de 11kg. vissen van dit weekend, en het mooie ‘bosviooltje’ heb ik vorige week aan de Maas gefotografeerd.

Zaterdagmorgen werd het karpervissen! Nou ga je het niet geloven maar ik was er rond 8u ‘s morgens en ik pas om 10u30 het gevoel dat ik echt aan het vissen was. Een maal in de struiken gegooid, kapotgetrokken, één maal vast tijdens het uitdraaien, In m’n vinger gesneden tijdens het kapottrekken, wat een idioot ben ik. Zowat een tiental worpen voor ik goed lag, naar mijn idee. De verdomde struiken waren in een week allemaal een meter gegroeid want ze zagen kans om altijd maar mijn lijn en lood te pakken te krijgen. ik kreeg er de pukkels van. En de actie begon in de vorm van drie dikke zeelten, nog voor ik een balletje gevoederd had. Dat kon niet goed zijn voor het verloop van de dag. Wat later stond ik met de kleine behoefte in de struiken, en een karper had de behoefte om de obstakels in te duiken, nog voor ik m’n broek toe had. Tja, als je met pech begint, eindig je meestal wat later met… een 15,4 spiegel die wel zin had in m’n nieuwe 16 mm boilies. Aha mooi, wat een harde dril, het mannetje bleef maar gaan. Hup, de zak in en dapper verderdoen! Gunther en Ben kwamen aangewandeld voor een biertje, en het werd een gezellige ochtend. Toen ik wat later een schub van een kilo of elf op de mat gelegd had, ging er nog een andere vandoor. Ben drilde de vis uit en met z’n 13+ kilo mocht hij er wezen! Het werd een leuke fotopose. Er volgde nog een vis van een 11 kg. Ondertussen had ik ook nog twee te dikke brasems op de kant. Het stopte gewoon niet. Ik vertrok tegen 14u en ik had niet de kans gehad om ook maar eventjes in mijn stoeltje te gaan zitten. Dat doe ik in ‘t vervolg ook niet meer mee. Gunther was ondertussen aan de overkant van het water aan het vissen geslagen, en daar kon ik gaan uitblazen. Mooie start van ‘t weekend, ook al was het met de nodige pech begonnen. Ik was kapot!

Jan had me gevraagd om zaterdagmorgen te gaan vissen. Nu moet je mij dat geen twee keer zeggen, daar vind ik wel een gaatje voor. Slechts twee dagen kunnen voeren maar dat zou wel volstaan met dit heldere zonnige weer. Opstaan was voor onze Jan wat moeilijker maar na een flink bord corn flakes zette ie toch nog z’n tanden in m’n vismateriaal. We waren vlug opgetuigd, en hij hanteerde met veel plezier de katapult en vond ter plekke het ‘verspreid voeren’ terug uit! Niet getreurd, het aas werd met een beetje hulp van papa op de goeie stekken gedeponeerd. Om daarna prompt te starten met een misser, een niet gehaakte vis. Ik begon al direct te twijfelen aan die kleine Ashima haakjes die Gunther zo fantastisch vind. Tweede beet resulteerde in een gebroken onderlijn, hoe is dat nog mogelijk met zo’n sterk materiaal? Beet drie kon Jan verzilveren. Vergouden is beter want het was een mooi gouden schub van 14,2 kg. Z’n gezicht straalde van plezier, en toch vond hij het maar normaal. Met wat moeite konden we wat foto’s nemen, tillen lukte niet echt.
Na een paar grote brasems volgde tegen de middag nog een kans, en na een erg lange dril, onder boven, langs en door m’n andere hengels slaagde hij er in zonder schade een spiegel van 10,6 kg. uit te drillen. Scheppen moest ik maar doen, werd ik toe gedegradeerd. Allemaal goed voor me hoor…
Prachtige voormiddag, want om één uur waren we al terug thuis, en was het tijd voor andere dingen.

Zondag deden we een uitstap naar de natuur nabij Hastière/Dinant, een aanrader voor iedereen, en ik kon er volgende beeldjes schieten. We bouwden een dam in het riviertje zodat Marleen zonder vrees terug het water over raakte waar ze net tevoren was ingedonderd. Een pizza completeerde het fantastisch en zonnige weekend.

Het werd inderdaad tijd dat ik serieus aan het vissen sla. Zaterdag had ik een kort dagje gepland aan het Fort. Drie daagjes uiterst subtiel maar verspreid aangevoederd met bijgeflavourde 10 mm boilies. Toen ik aankwam in het eerste licht zag het er allemaal zalig uit, het was zelfs warm. Het poolpak moest zelfs uit! Na wat geknoei met m’n hengels (het was immers een half jaar geleden, of toch zoiets) kreeg ik alvast m’n eerste aasje waar ik het wilde. Net tegen een in het water gevallen boom. Ik ging wat bijvoederen. Toen reed er met veel moeite een kraan langs het smalle paadje aan m’n stek en k’zag m’n kansen door deze verstoring al slinken als sneeuw voor de zon. En, we hebben al zo weinig sneeuw. Gunther kwam aangewandeld en hij zag het op z’n Gunthers allemaal wel een beetje gebeuren. Ik wierp dan maar m’n tweede hengel uit, single hookbait, 10 mm. Wat stinken die boilies zeg! Ondertussen strandde de kraan met een gebroken rupsband op twintig meter van m’n stek. Groot geronk en gerochel.
Groot was de verwondering toen ik op rechts een trage beet kreeg. De vis kwam gemakkelijk van de obstakels weg en even later kon ik een spiegel scheppen die ik een een 12 à 13 kg schatte. Gunther zei: ‘Ben je gek, Plankie?’. Inderdaad, want het beest woog 18,6 kg! Wel wel, eerste karper van het jaar. Na de verplichte foto’s, want ik baalde van al dat trage gespartel en dat slijm, ging de vis weer zwemmen. Direct daarna kreeg ik leven op de single hookbait. Hop, 12,4 spiegel in het net. Alle hengels op de kant. Wat later kreeg ik alles in positie en voerde ik een kleinigheid bij. Het geronk van de kraan was uitgestorven, het magere zonnetje scheen op de stek en ik zag al uit naar meer, wel een beetje ‘greedy’ zou men kunnen opmerken. De enige meerwaarde die ik kreeg kwam aangewandeld in de vorm van Ben, die eventjes langskwam voor een uitgebreidde babbel. Ik bleef zitten tot 14u00, maar niks roerde nog. De douche was welgekomen, al dat slijm ben ik niet meer gewoon…

Oef, hij is af. Hij is verdorie af. Na bijna een maand hard werken is onze regio presentatie klaar. Niemand wist dat dit zo’n stevige arbeid was. Tot nu.
Maar, al zeg ik het zelf: het ziet er prima uit, en het was alle moeite dubbeldik waard!
Ik hoop dat iedereen het kan appreciëren, en er ten volle van geniet!
Zaterdag, tijdens onze regio mini-meeting is de premiëre…

Men kan zich wel afvragen waarom ‘t zo lang duurt dat ik nog iets schrijf? Wel, Gunther, Ben en ik zijn al een maand bezig met het werken aan een dvd-voorstelling van de Mechelse Regio van het VBK. Dat blijkt een veel taaier karwei dan oorspronkelijk gedacht! Alles word op muziek gemonteerd en in Final Cut Pro afgewerkt met effecten. Door tijdsgebrek schiet het vissen er dan bij in… Tja.
Vorige week ging ik even uitwaaien bij Gunther aan het fort. Dat bleek leuk want net toen ik er aan kwam tikte hij een mooie januarivis vast. Na een loom gevecht lag er een 14kg. spiegel in het net. Ne een uur vissen was de eerste vis van 2007 al binnen. Nice!
Met Oudejaarsavond had ik de altijd beminnelijke Jacques Schouten en z’n vriendin Sylvia op bezoek. Gezelligheid troef! Ik vond het een leuk idee om ‘m als cadeautje een aantal polderstreamers te maken en een kleine zelfgemaakte jerkbait. Hij was er erg van gecharmeerd. Of hij er beter mee zal vangen dan met z’n oude vertrouwde Ondex nr.6 is nog de vraag.

Vorige zaterdag vroeg Jan om samen te gaan vissen. Nu hanteer ik het principe dat als hij bij mij logeert ik niet ga vissen. Maar nou vroeg hij het zelf… en dat kan je zomaar aan je laten voorbij gaan. Hij zei zomaar voor de vuist weg dat hij wel eens een grote karper zou willen vangen. We lieten dus het Vrijbroekpark met z’n kleine karpers links liggen en stoomden naar ‘ons’ Fort. Gewapend met één karperhengel, en twee broden. Er stond mooi zonnetje op het water, en dat moest genoeg zijn om enkele vissen aan het oppervlak te krijgen. Ik had ‘m zelfs al beloofd om een Fanta uit de muur te draaien als beloning voor ons hard labeur ivm de grote karper die we op de kant gingen leggen! Maar, er was wel een fris windje die voor een rimpel op het water zorgde.
Ze waren er dus niet, de korsten bleven onaangeroerd. Noppes. Zelfs na een volledig rondje langs het water had ik nog geen karper kunnen spotten.
Toen zag ik plots iemand varen naar de overzijde aan de bunker en zelfs wat aas droppen op een strategisch plekje. Hé, dat mag niet bij ons, uitvaren, en het leek me ook nog iemand die helemaal geen lid was van onze karpergroep.
Ik nam poolshoogte, en ja die jongen had er net ene gevangen en was stilletjes toen ik er bij kwam staan. Pa en ma, en ook Jacky (die net als die jongen aan het Fort woont) stond erbij.
Ik gaf een slinkse opmerking over het ontbreken van de nodige karpervergunning en 3 milliseconden later ontsteekt Jacky in een vlammende scheldtirade aan mijn adres. Tjonge jonge, ik heb alle recht om er een opmerking over te maken en toch word ik de huid volgescholden. Het deed onverwacht verdomme veel zéér!
Op dat moment kwam er een blond mevrouwtje langs die vroeg of er soms iemand van ons met een zilveren Berlingo reed. Tja, ik natuurlijk! Het speet haar verschrikkelijk maar ze had er net haar auto in geparkeerd! En dat aan het Fort, waar niet eens doorgaand verkeer is. En het is niet zomaar een kein deukje!
Onze leuke namiddag was over. Meer dan. Geen karpers.

Ik weet, ‘t is maar om dat ik niks vang dat ik het stellen moet met foto’s van anderen!…
Nee hoor, ik wil jullie gewoon dit reeksje foto’s van echte bakken niet onthouden. Nergens anders dan op deze site te zien… Geniet ervan.

Was de karperjacht geen succes, de paddestoelenjacht was het wél!

Vrijdag was ik een, voor mijn doen, een ‘lange’ sessie van plan. Van vrijdagmorgen tot zaterdagnamiddag. Vrijdagmorgen kon ik niet eens vanonder m’n paraplu uit, watersnood! De naden van m’n ovalen paraplu waren gingen lekken en ik zat algauw onder te druppen. Gelukkig werd het ‘s avonds best lekker weer en ook ‘s nachts bleef het droog.
M’n ruim op voorhand opgezette voerexperiment bleef echter visloos. M’n tegenstander bleef onzichtbaar en kwam zelfs nog niet aan m’n aas snuffelen. Volgende keer beter.
Maar, er zat wel karper op de stek, en tegen zaterdagmiddag 10u had ik er een beetje teveel gezien, rollend in het oppervlak. Ik kon het niet laten, rigs veranderd en een paar pop-upjes gezocht vanonder in de rugzak. Ik smeet de handel op het -naar mijn idee- goede plekje en na een uur had ik een 13,3kg bijna leder. Een welkome mooie donkere vis, kwas er heel blij mee! De nederlanders naast mij waren, dacht ik, een beetje onder de indruk (na enkele sessies ofzo zonder beet…). Ben in de namiddag naar huis gegaan, na wat erg gezellig socializen met de hoogst sympathieke Dutchies, toffe gasten jullie (hun fotoalbum met Hollandse metersnoeken vergeet ik nooit!).
Het smaakt natuurlijk naar meer, moet ik nou voor de karper gaan of voor de…

Vorige week deed ik een poging om een snoek te vangen op een groot water in de buurt waar ik geboren ben. Dat wilde de eerste avond best lukken met een vis in de 75 cm categorie, wederom op m’n vertroude Guppy. De tweede avond staken de andere vissers een stokje voor m’n visexploten. Geert Vandeplancke slaat namelijk graag een babbeltje en dan komt er geen vis in het net hé? Ik raakte aan de praat met twee vriendelijke jongens die een brede stek deelden. Ze waren net aan het uitpakken. De ene wist me te zeggen dat ze er nu 6 weken aan het vissen waren, met erg mager resultaat. Z’n vriend had drie vissen, hijzelf moest z’n eerste run nog krijgen… tja, eigen aan dressuurwater. Maar dat had hij er voor over, z’n target was immers de Gekraakte Staart, één van de echt grote vissen van het bewuste meer, een oud monument van ver over de twintig kilo. Méér dan deze ene vis wenste hij niet.
Het aas werd op verschillende dieptes uitgeworpen, het kamp opgeslagen. Een kwartier later volgt er een trage run op één van de single hookbaits. Iedereen springt verbaasd en uitgelaten het water in om de vis af te drillen en te scheppen, ik stel voor om te fotograferen. De vis blijft traag en log baggeren, met breed uitdeinende kolken in het olieachtige water. Het zag er veelbelovend uit, zonder meer een echte bak! De ene wilde de vis scheppen toen de karper zich de eerste keer zijlings aan de oppervlakte toonde, maar hield zich uiteindelijk in.
‘Geloof het of niet, maar het is de Gekraakte Staart die je er aan hebt, en dan nog je eerste beet godverdomme!’ riep z’n visvriend uit. Paniek, spanning en ongeloof tegelijk! De vis ging terug diep en luttele seconden later loste de haak. Ongeloof schoot over, die ene kans voorbij. Geen rimpel die nog aan de reus deed denken.
Teleurstelling alom, je eerste vis van een nieuw water, de vis van je dromen, en hem dan op deze manier kwijtspelen… De pastis in de 1,5 literfles slonk zienderogen. Gekraakte Visser.

Het eerste deel van de grote vakantie is ten einde. Jan heeft veertien dagen bij me gelogeerd en we hebben samen allerlei leuke dingen gedaan, én, ook nog een weekje in de Ardennen doorgebracht. Natuurbeleving allom, met een fantastische wandeling aan de Ninglinspo, een aantal afdalingen van de Orthe met de kayak, fossielen zoeken en hier en daar een toeristich bezoekje aan de mooie dorpjes in de omgeving. Wery met z’n dolmen en menhirs. Durbuy en Dinant met z’n citadel en mooie Maas. Er is veel moois in Belgie, geen côte d’azur voor mij. Erg geslaagde vakantie, merci Jan!
Vorige vrijdag (wat een hitte zeg!) ben ik voor terug een paar uur gaan vissen, gewapend met twee broden, klein materiaal, ééén hengel en een HERSTELD schepnet! Haaaa!
Op het eerste water vond ik na vijf minuten één van de veertigponders onder een struik, samen met nog een aantal andere mooie vissen. Ik had een kans! Na twee uur had ik m’n kans gehad, want ze bleken erg lethargisch, traag rondkruisend in de zinderende zon om dan terug te zeilen onder hun struikje. De grote vis had er geen zin in, een andere had één korst tussen z’n lippen beetgepakt (!!!) en meegenomen onder de struik. Dit had ik nog nooit voordien gezien! Kansloos was ik.
Dan maar naar ‘ons’ fort, maar daar bleken de vissen ook behoorlijk passief, hoe zou je zelf zijn met deze temperaturen? Toch kon ik na een half uur een beste vis haken. Khad z’n lippen en z’n rugvin gezien en hem herkend als die mooie donkere spiegel die Gunther in begin april ving (staat onder de ‘1 april’ post op deze site). Subtiel werd het kleine vlokje gepresenteerd, en effe later spatte het ondiepe water in het rond. De foto met de zelfontspanner lukte wonderwel, wegen zag ik niet zitten met dat warme slijm, rond de veertien kilo ofzo, hop terug. Tien minuten later stak ik al een euro in de drankautomaat verderop. Drankje verdiend!
Zaterdag bracht ik een bezoekje aan het Antwerpse Aquatopia, een paradijs voor de aquariumliefhebber. En erg verrassend van interieur. Meer dan een bezoek waard, misschien gecombineerd met een bezoekje aan de zoo, dat ligt daar vlakbij! Mooie bakken met Zuid-Amerikaanse chicliden (met jonkies) en het haaienaquarium is intrigerend met z’n enorme verpleegsterhaaien.
Gisteren was het stranddag, to hot in the city. Cadzand zou het worden! Ik had me een zeefje aangeschaft zodat ik op het strand op zoek kon gaan naar fossiele haaietanden… Ik liet me leiden door de internetinfo en m’n eigen aanvoelen en na een paar minuten had ik er al eentje te pakken. Na een middagje waren er dat al 22, erg relaxed om daarmee bezig te zijn, en ook nog resultaat te halen! De grootste tand meet net geen vier ventimeter! Het is bijna ‘vissen’, maar dan in het zand!
Met een zak Belgische friet en een fris pintje hebben we ‘s avonds het zand doorgespoeld. To be continued…

Van vrijdag tot zondagmiddag liep de Fish Inn van Regio Mechelen, aan de Snoekbaars in Turnhout. Jan wilde kost wat kost mee, dus dit werd een weekendje kamperen. Erg lekker weer, dus kroop iedereen met z’n tent weg in de schaduw. De karpers lagen lui in het oppervlak en de mensen die in het ondiepe stuk visten kregen wel een visje gevangen, op het diepe stuk echter was het niks.
Jan ging er tegenaan met een hengel en na twee dagen had hij helemaal zelf een tiental brasems en een mooie karper gevangen. Wie zei er dat vissen moeilijk was? 😉 Hij had een fantastische zaterdag, en ik bewonder hem om zoveel geduld. Puik, mijn jongen…
Meer dan het vermelden waard: Tien minuten aan het water en buurman Rie vangt een vis van een kilo of 13, om direct nadien z’n befaamde jodeldans te maken! De tandem Van eck en Rie Michiels die onder overdaad alcohol zwalpend het meer onveilig maakten. Dronken Rie om 8u ‘s morgens poserend met de bikini van Eefje (de bewijzen zijn onvernietigbaar!). Jan die tijdens de barbecue met de hengel van Poeli een karper van een kilo of 8 ving, helemaal alleen. Het zwempartijtje van de jeugd, kwestie van de stek wat leven in te blazen… De jaarlijks terugkerende mountainbike-koers rond het meer, die dit jaar overtuigend verloren werd door John (de drankpauze’s onderweg zijn er echt teveel aan, John). Ik vind m’n grootste winde ooit, wat een beest. Ik liet ook een karper van een 13 kg door m’n net zakken, helemaal doorgescheurd dat ding, Jan schreeuwde het uit bij zoveel ongeluk. Ik moet dus investeren in een nieuw net! Ik word begod nog hip.
De barbeque was een erg lekker succes, vlees gegeten voor een hele week! Kortom, terug een geslaagd vissersfeest, ik hoop dat de Gunther er volgend jaar terug bij is!… Je werd gemist kerel.

Een mens kan niet op z’n appartementje zitten smelten in dit warme weer. Ik moest eruit. Buiten! Maar ook aan het water zat ik maar wat te suffen. Zelfs de karpers deden het erg rustig met dit erg warme weer. Was het nou dertig graden of niet? Hier en daar strooide ik enkele korsten op het water, maar er kwam aanvankelijk weinig actie. Eén vis werd gemist, ik sloeg verkeerd en haakte prompt éen van de eiken langs de kant. Sufferd. Ook aan de obstakels waren de vissen niet happig naar een broodkorstje.
Dat veranderde toen de zon wegzakte en ik kon op korte tijd op drie verschillende stekjes m’n namiddag goedmaken met een afgetakelde quasimodo schubkarper van 13,1kg, een vis die waarschijnlijk normaal veel meer weegt. Op het eind van z’n levensdagen? Nadien kwam er een mooie 13kg spiegel op de kant, die op de plaat werd gezet door Rik, de viswachter van ons Fort. En als afsluiter van de dag presenteerde ik een korstje aan een koppeltje karpers op een andere stek. Eén van de twee was best een erg grote vis, de andere een baby. En ja, wie was de rapste in het wegwerken van het stuk brood? Anyway, het spiegeltje van een kilotje of 5 was welkom, Rik kwam er net terug aan van z’n ronde en stond er wat verwonderd bij, ik had er weer eentje. ‘En dan nug met de kuurst’ voegde hij er nog snuivend bij!… Ik smeet de stinkende mat en het vette net in de auto, draaide een koude Fanta uit de muur en reed huppeldepup naar huis.

Dit is een rigje waar Phil Cottenier veel mee viste op) dressuurwater.

Vorige donderdag was ik eenmalig gaan voeren op ‘t Fort. En samen met de hitte van het weekend is dat natuurlijk niet bevorderlijk voor de vangsten op m’n nieuwe stek. Toch had ik zaterdagmorgen algauw een beet op m’n rechtse hengel. Een spiegel van 11,8kg. was de pineut, maar voor de rest van de voormiddag bleef het stil. De omwonenden begonnen te klussen en de stek werd verstoord. Hoe hoger de zon, hoe lager de moraal en ‘s middags werd de handdoek in de ring geworpen. Te warm. Dat vonden de vissen dus ook want zowel Stef, Ben en Gunther hadden niet veel actie gehad.
Ik ging eerst thuis een hapje eten, om daarna drie broden te kopen en terug te rijden naar het Fort. Ik had ook m’n kunstaashengels bij om één en ander te testen. Tien worpen later met een zelfgemaakte streamer en ik had er een snoekje op, dat jammer genoeg losschoot. Wat later had een ander snoekje wel interesse in dat bewegend stuk haren, hij volgde het tot in den treure in ‘t kantje . Maar ik kreeg hem niet gehaakt. Wordt dus vervolgd!…
Dan maar wat korsten gevoederd. De aanwezige karpers zagen dat allerbest zitten en algauw zag ik hier en daar een slobberende dikkerd.
De eerste vis die ik haakte aan de rechterkant van het fort was een rijenkarper van 11,9 kg. De tweede vis maakte het behoorlijk bont aan m’n 1 3/4 lbs hengel. Uiteindelijk lag er 17kg. visvlees in m’n net. En ja, ik dacht het al toen ik hem schepte, dat was de vis die David vorige week ving! En nu al terug op het droge… Na deze vangst werd het wat stiller, en ik verkaste naar de linkerkant van het Fort. En hup, daar was een mooie erg licht gekleurde spiegel van 13,8kg. de klos. Op dezelfde stek kon ik geen andere vissen aan het azen krijgen zodat ik eens ging zien aan de omgevallen bomen achteraan, ook daar was tegen alle verwachting in geen enkele vis te bespeuren die er zin in had. Dan maar terug naar de eerste stek… er waren nog altijd een paar vissen die zin hadden in een korst. Het koste me twee uur om de grootste te haken, hij deed bijzonder moeilijk en ieder stukje brood werd erg omzichtig behandeld. De val werd was subtieler geplaatst en uiteindelijk was hij er toch aan voor de moeite. Een schub van 15,1 kg! Niet moeilijk te geloven dat ik met een brede smile naar huis reed!

David kwam maandag op uitnodiging vissen op het Fort. Spijtig genoeg konden we niet op m’n voorjaarsstekje aan de slag. Dus liet ik vorige week m’n oog vallen op een ander gedeelte van het water, waar ik trouwens nog nooit viste. Ik had geen tijd vrij om de zaak ten volle uit te peilen, dus werd het een alles of niets, een slag in ‘t water. Drie dagen ‘s morgens voor het werk een kleinigheidje gaan voeren.
David kwam. Een half uur te laat, véél te laat op geweest jongen met dat trouwfees!
David zag, en dat het goed en lekker zitten was aan ons Fort.
David kwam te laat tijdens de eerste run, ik had de hengel al uit de steunen gegrist.
Maar David overwon met een mooie grote spiegel van 17,3kg! Hij was er erg blij mee, net zoals met de 13,2kg spiegel die hij als eerste ving! Ik had ook twee vissen, een 16,2kg spiegel en een 11,9 schub. ‘s Middag’s om 14u30 waren we al terug weg. Hit & run noemen ze dat, dacht ik.

Tja, ik doe verder met de update van m’n post van een paar weken geleden, dit zijn nog enkele van Phil’s veertigers uit ‘t jaar 2005… Mooi hé!

Gisteren met Jan en Marleen naar het park gaan vissen. Een superdag met een lekker zonnetje. Nu deed Jan het als startend vissertje het nog beter dan z’n eerste keer, hij zat zo verdomd héél scherp te vissen, en had zowaar op 2 uur 19 karpertjes! De 20ste vis brak het 16/00 lijntje… Goe gevist Janneman!
In de namiddag ben ik met ‘m en Marleen naar het Fort geweest in de hoop een ‘demonstratie’ oppervlaktevissen te geven. Veel resultaat, weinig moeite en weinig tijd. Er lagen een paar mooie vissen te zonnen, waaronder één hele grote.
Ze begonnen bijna direct gulzig te azen op het brood dat ik hun toesmeet. Die twee moesten nogal kijken zeg, hoe die vissen dat brood onder slurpten!… Korstje gepresenteerd aan de grootste, gulzig als ik zelf was, en tien seconden later had hij het al aan z’n been. Beslist één van de betere vissen die er rondzwemmen… en die schoot los omdat ik hem te zwaar moest pareren, wegens het obstakel onder water… Jammer, een zware dertiger gelost.
Twee kleinere vissen begonnen nadien terug te azen, en daar kon ik toch nog ene van vangen, ik denk ongeveer 13kg, khad geen weger bij dat was teveel moeite met dat warme weer. Fotootjes en terug where he belongs. Nice catch, en na amper drie kwartier gevist te hebben zaten we alweer op het terraske aan de overkant van ‘t straat, met een drankske en een ijsje in de zon. Actie done! Yeh!

Zaterdagmorgen had ik terug afspraak met de oude warriors van het Fort van Sint-Katelijne. Toen ik bij Stef langsliep op weg naar m’n stek lag ie nog te slapen, waarschijnlijk een drukke nacht gehad. Opstellen verliep routineus, het begon al wat herkenbaar te worden omdat ik deze stek vorig voorjaar ook beviste.
Ik had geen tijd om mijn lijn op te spannen want direct na de inworp tegen de overhangende struiken aan de overkant werd m’n hengel bijna uit m’n handen getrokken. Een 12kg+ was de klos. Jacky die aan de overkant bezig was op de witvis schudde z’n hoofd, wist niet wat te denken van zo’n vlugge run. Wat later volgde een 11kg+, een echte quasimodo, die na een fotootje op de mat vlug terug ging.
Rond de middag kreeg ik een trage run op rechts, en na een stevige dril (dan kan niet anders met zo’n staart) kwam er een 15,4kg boven water. Haha, da deed deugd! Stef kwam, na hij opgeruimd had, langs met een vis van 14kg+ in de mat, om hem op de foto te zetten. Het was de grootste van die sessie, de rest waren kleinere goden. Net op dat moment ving ik zowat het kleinste karpertje die ik er in twee jaar gezien had, ook Stef kon zich een schubje van een paar kilo niet herinneren… Beide vissen werden op de gevoelige plaat gezet, en we konden naar huis! Mooi, elk vier runs!

Geert Baillevier is zowat m’n oudste jeugdvriend. Ruwe bolster, blanke pit en peperkoeken hart. We hebben het allemaal samen beleefd, stekelbaars, salamander, paling, snoekbaars, voorn en brasem, baars… en natuurlijk ook een paar karpers.
We zien elkaar hoogstens een paar keer per jaar maar toch is er nog steeds dat zelfde gevoel, we hebben immers samen veel meegemaakt… Weet je nog die ufo, Geert?…
Hij zit nog altijd met z’n hoofd op 150% grote karpers vissen, kan het niet loslaten ook al ontbreekt hem de tijd die specifiek nodig is om de grote beren te vangen.
Vorig jaar ving hij op de Gavers in Harelbeke enkele mooie vissen. Dit zijn er een paar van…

M’n zoontje Jan wilde persé zondagmorgen gaan vissen. Dat was lang geleden, een jaar ongeveer. Hij heeft z’n eigen drie meter hengeltje en een paar fijne tuigjes, scherpe dobbertjes. Een klein doosje zoete mais zou voldoende zijn om ons een uurtje plezier te gunnen in het Vrijbroekpark. Dit moet zowat het ideale watertje zijn om iemand te leren vissen.
Ik had er geen goed oog in, want z’n concentratie is nog niet zo best. De eerste beten kwamen al vlotjes, na een paar minuten al. Hij miste ze allen, en sloeg iedere keer een gat in de lucht wegens véél te laat! Een kleine uitleg volstond om hem geconcentreerd genoeg te krijgen en de volgende aanslag was knalraak! Z’n eerste karpertje van het jaar was een feit. Wat was hij fier!
We (Marleen en ik) slaagden erin om hem nog efkes het hengeltje afhandig te maken en elk een visje te vangen. Verdorie, hij is gebeten. Jan is gebeten door de vismicrobe. Wie had dat ooit gedacht!
Anderhalf uur later had hij zowaar tien karpertjes gevangen, gehaakt en zelf geschept!
Als ik hem zag zitten aan het kantje met z’n korte hengeltje zag ik ook me zelf terug zitten aan het kanaal Kortijk-Bossuit, dertig jaar geleden. Ik zag mezelf bezig. voorover gebogen, turend, m’n eerste visjes…
Een visser is geboren.

Op één april krijgt men de karpers waar men wil! Dit weekend zijn Stef, Gunther en ik samen in actie geschoten. Stef begon vrijfagavond al, en direct goed. Toen ik erbij stond trok hij nog voor donker een karper in ‘t net. Dat beloofde dus voor het weekend. Toen ik ‘s morgens aankwam om te vissen kon ik al direct foto’s maken bij Stef. In totaal kreeg hij 7 runs en landde er zes van. De grootste was 16,5kg!
Ik kon niet rap genoeg beginnen en reeds een uurtje later verspeelde ik jammer genoeg een grote vis voor m’n voeten. Balen dus! Stef kwam efkes later langs en kon direct genieten van nog een run, om me daarna direct terug op de been helpen na een stevige uitglijpartij in de vette Fort klei. De kleine vis werd toch nog geland en efkes later teruggezet. Tegen de middag begon het zwaar te regenen, wat zeg ik, te gieten! Net in die bui kreeg ik twee runs op een paar minuten tijd. Een 13,2 en een 13,7 kg. Deze maakten het verlies van de grote vis wat draaglijker. Doorweekt nam ik een korte pauze, om verse kleren te nemen uit de auto. Aha, direct na het inwerpen terug een beet op de linkse hengel, de gehaakte kleine vis sprong zowat boven water en schoot direct los… tiens tiens… Ik begon al wat te twijfelen aan de effectiviteit van m’n rigs, misschien toch terug grijpen naar de Tiemco? Daarna bleef het stil, nochtans was de zon erg hard aan het schijnen. Misschien lagen ze met z’n allen te zonnen?… Ik kon ze het niet kwalijk nemen.
Gunther was ondertussen ook gearriveerd en er werd gesocialised met Ben, Bart en ondergetekende. Wat later begon hij vol goeie moed aan ‘de nacht’, nadat de collega’s hem eerst geholpen hadden met z’n karrevracht materiaal. Z’n kruiwagen had immers platte tube! Om zondagmorgen te eindigen met een drietal vissen, waaronder een schitterende 16,2kg! Een mooi en geslaagd weekend dus!…

Met de verandering van het uur hebben we ‘s avonds een uurtje extra licht. Oef. Dinsdagavond straalde de zon zo heerlijk dat ik wel een uur naar het water moest! Ik werd er op het werk al piepnerveus van en wilde zo snel mogelijk weg. M’n penhengel en de kleine spulletjes stonden nog waar ik ze vorig jaar had neergepoot. En ik vond in m’n voorraadschuif nog een overgebleven blikje mais. Visseeeeeen jahoeee!
Het Vrijbroekpark lag er helemaal verlaten bij, ik dacht dat ik niet de enige zou zijn.
Het kleine pennetje – dat ik ooit van Jacques kreeg – stond nog op diepte ingesteld, dus vlug één maiskorreltje op de haak en indalen maar!…
Ik had een uur te gaan en vol verwachting stond ik de dingen te overzien. Een warme avond. Hop pennetje weg en de eerste brasem van het jaar was een feit. Er volgden er nog drie waarvan één een hele mooie was. Het pennetje zien ondergaan was al genoeg voor deze dag, meer moest het niet zijn. Net tegen donker had ik nog een bonus in de vorm van een kogelrond schubje van een kilootje of vijf. Hij was z’n mooi oranjegeel winterkleedje nog niet kwijt en ook z’n lippen waren nog in perfecte staat. Mooi!
Zo, dan ga je tevreden naar huis hé? Raar dat je in tijden van ‘veertigponders’ met een gelukkig gevoel toch een tienpondertje kan terugzetten…

Gisterenavond kon ik m’n uurtje plezier nog eens herhalen, dus stress in de auto om er zo vlug mogelijk te zijn! Er kwamen donkergrijze wolken aanzetten en ‘k verwachte een zware bui. De brasems deden het niet, het bleef dan ook stil. Het enige geluid kwam van de trage regen en een zo nu en dan passerende jogger.
Pas toen de plensbui in alle hevigheid losbarstte kreeg ik een mooie wegzeiler, resulterend in een kleine brasem, vol zwarte schimmel. Bijna had ik hem uit z’n lijden verlost. Direct erna terug een tikje, had ik het goed gezien? Ja, een trage wegloper, béng met die hengel, weer een kleine karper? Nee, zo bleek het een 5 minuten later. Het was één van de betere vissen van het water. Ik schatte hem een goede 10 kilo. Véél zwaarder zwemmen ze er trouwens niet rond.
Z’n beide mondhoeken waren zo erg ingescheurd van vroegere sleurpartijen dat ik medelijden met ‘m had. Ik vond met moeite m’n haakje tien terug in het verwrongen muiltje. Traag zwom hij terug weg.
Ik had drie kwartier gevist, was druipnat, het werd donker, en het was tijdje voor een zakje friet bij Frituur Lucienne!

Tja, een mens word er stil van. Laatste vrijdag hadden Phil en ik, bij Geert Baillevier thuis een erg gezellig etentje… enne onvermijdelijk praten we dan ook een beetje over grote vissen hé… en tja… wat een reeks grote vissen heeft de Phil weer gevangen in 2005. Bijna twintig veertigers in België alleen al, met de ‘Engelse’ als monster vijftiger er als kers op de taart bovennop! Well done maat!…
Hieronder een paar echte mooie… De rest krijg je een andere keer wel, als ik zelf niks gevangen heb!

Ouf, ik ben zondag 19 maart voor een eerste sessie uitgepakt op het Fort van St. Katelijne, het was ‘s smorgens flink koud in die flauwe mist en het kille briesje. Dat briesje stond de verkeerde kant uit, vond ik, dus dat stond me niet echt aan! De watertemperatuur was op 50 cm diepte en 2 meter uit kant net 5 graden… Ik had het iets hoger verwacht.
De drie hengels lagen algauw strategisch geplaatst, twee ervan op de bewezen hotspots van voorjaar 2005, en één hengel op een nieuw gekozen plekje ergens tussenin. Het bleef stil tot rond de middag maar net voor de zon door de wolken piepte kreeg ik een vlugge zakker op notabene de nieuwe stek. Ach leuk, maar ‘k was wel gigantisch te laat wegens een hete koffiemok in de ene en babbelde gsm in de andere hand. Na het aanslaan voelde ik wat takkerij en de vis schoot te vlug los. Blijkbaar erg slecht gehaakt. De eerste run van het jaar en direct los…
Wat later rond 13u kreeg ik een run op rechts, net nadat ik de hengel had heringeworpen, iets verder uit de kant. Het bleek een schub van 14kg, waar ik erg blij mee was, maar ik dacht dat ik hem herkende. Zoveel verschillende schubs zwemmen er immers niet rond. Later zag ik op m’n computer in m’n fotobibliotheekje en verdorie daar was ie. Vorig jaar had ik ‘m ook, eveneens op m’n eerste sessie van het jaar maar dan als derde vis, en zelfs ook in het weekend van de 20ste maart, dus met één dagje verschil… Straf hé!…
Ik maakte wat foto’s op de mat en met de zelfontspanner (maar dat wilde nie best lukken!) en zette het beest terug. Ondertussen was het lekker warm geworden en kon ik voor de rest van de namiddag lekker suffen in ‘t voorjaarszonnetje. Dat deed deugd! We zijn gestart, jahoew!

Zaterdag was de minimeeting van de Mechelse VBK-regio. Dat was behoorlijk straf en keigezellig. Na het welkomstwoord en de aperitiefkes was ‘t tijd voor een goede diapresentatie van Stef michiels en Gunther samen (over alles wat ze zowat al gedaan hebben, met enkele héél nuttige tips).
Daarna was ‘t tijd voor een dvd-montage van Gunther Poelmans en Roel Bocken (de Poeli en den Bocki haha!) over hun karpervisserij in 2005 (vooral op de Maas leek me), djeezes wat vangen die jonge gasten vis! Ge moet ‘t maar willen doen, wat een overtuiging…
Daarna was’t lekker eten en drinken, stoofvlees, een videeke of een grote vegetarische schotel. Vlak erachter kwam de superkwis van Mark en Fré, we hebben ons gewoon scheel gelachen! We deden het met het HIR-team (naar de HIR mix van Pluckers! Haha!) helemaal niet slecht op de tweede plaats! Wat opviel was dat het damesteam (de echtgenotes die wél zo dapper waren om erbij te zijn) het erg goed deed en welverdiend op de derde plaats kwam, en daarmee de gerenomeerde Mechelse karpernamen ver achter hun lieten! Mooi!
Na de prijsuitreiking, erg mooi gesponserd door Megafish, De Goudvoorn en Luc Pluckers, barste er een spontane fuif los, de Rie showde meerdere keren z’n onnavolgbare danstechniek, met in z’n zog de vandaag redelijk nuchtere Stevie, de Mark en de rest van de jonge goden! Onnodig te zeggen dat het bier dan al in de man was…
Een mooie dag!

Nog een paar foto’s uit de oude doos. Een mooie foto van Filip uit midden jaren ’80, met één van de gekende vissen van het Kanaal Kortrijk-Bossuit. Het was het eerste grote water waar hij aan de slag ging. Deze mooie vis zat toen rond de 11 kilo, ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Gek hoe een mens z’n grenzen kan verleggen hé? Dat je überhaupt toen je grenzen kon verleggen met een twintigponder!…
Eronder een leuk beeld van Filip en ik aan de Gavers in ’91, elk met een mooie vis. Filip, godverdomme, we zijn 15 jaar verder, maar geen 15 jaar ouder…

Voor het eerst echt te zien in het boek van Tony Davies Patrick. Black Carp, de vis die me nog steeds ‘natte dromen’ bezorgt. Ochoch, wat zou er graag een vangen!… Ze worden ook zo beschamelijk groot hé!
Het is een vis die van origine in de Japanse rivieren voorkomt, en leeft van slakken e.d. Hij is op meerdere watersystemen ter wereld uitgezet ter bestrijding van slakkenplagen. Het blijkt echter een vis die erg moeilijk te vangen is. Eén trip die ik ervoor gedaan heb, is compleet in het water gevallen. Maar gelukkig waren er nog andere vissen te vangen.

Een leuke foto uit de oude doos… M’n zoon Jan met z’n allereerste karpertje, zelf gedrild en genet (hij kon toen bijna zelf in dat grote karpernet). In dat zelfde net lagen wel 20 bittervoorntjes te spartelen. Pa was ongeveer even fier als hijzelf. Ondertussen is hij al acht, en vangt hij ook al eens een visje met de hengel… Maar, het echte vissersvirus? Ik weet het niet… voor ‘t moment heeft hij meer aanleg om ‘t in de muziek te maken!…

De 24ste december had ik nog eens een half dagje over om een karper een oor aan te naaien. Ik besloot drie dagen karig en spaarzaam te voeren. Gunther vertelde me dat hij op donderdag geen beet had gehad, nochtans liggen zijn en mijn stekje naast elkaar. Ik had er dus geen hoge verwachtingen van.
Die nacht had ik niet goed geslapen en ik stond in de ochtendschemering maar wat te suffen. Het uitwerpen lukte al helemaal niet, en ik moest de drie hengels wel elk 4 keer heruitwerpen. En dan stond het me nog niet aan ook!
Niks roerde zich en na een uurtje dacht ik: ‘Ik kan zowel m’n hengels goed herinwerpen!”. Gouden zet want een paar minuten later had ik al een run, resulterend in een 15,3kg. spiegelkarper. Mooi rood en oranje. Gunther kwam langs om het beest te fotograferen, en vond een machtige vangst, ik ook!
Mooi begin van het Kerstfeest!

De man en z’n missies. Oud fanatiek karpervisser. Ik ken niemand die zo begerenswaardig uitkijkt naar het vangen van echt grote vissen. Een grote vis is voor jou en ik mischien veertig pond karper of groter, maar Jacques ziet dat nog een stukje groter. Hij gaat namelijk niet uit de weg voor honderd kilo massief visvlees of zelfs méér…

Hij heeft de halve wereld afgereisd om z’n prooien te belagen, en meestal ging daar een maandenlange minitieuze voorbereiding aan vooraf.
Z’n avonturen pende hij enkele jaren geleden neer in ‘De Nieuwe Zoetwatergiganten’, een mooi lees- en kijkboek, waarin je kan meegenieten van ongekende vagnsten, zelfs van vissoorten waarvan voordien nauwelijks iets bekend was, bijvoorbeeld de Gar. Ook krijg je in het boek tal van praktische tips voor het vissen op de echt grote rakkers.
Dit boek is een zalig eindejaarscadeau! Lezen!

Zaterdag, de dag van de VBK-meeting in St. Niklaas, had ik afgesproken om een dagje met Jacques Schouten te gaan karperen op het Fort van Sint-Katelijne (wat is dit jaar weer vlug voorbij!). Na aankomst bleek dat m’n stek onder een laagje ijs was verdwenen, alleen de overkant lag nog open. Ik vond rechts nog een relatief open stuk, en dacht ‘beter hier op halve kracht dan thuis zonder kracht, voor de kachel’. Anyway, alles in stelling gebracht en ik had net de eerste hengel over het ijs uitgeworpen toen Jacques uit Nederland arriveerde. Tien minuten later – ik had net gezegd dat ik er wel hoop op had om ondanks de bittere kou op de middenhengel een vis te vangen – werd de stilte verbroken werd door een nerveuze beetverklikker. Jacques kon verdorie direct beginnen drillen! Met een gekraak en geknisper van jewelste boorde de vis zich door het ijs, en door het gebruik van het dyneema dacht ik er niet aan dat de lijn zou doorgesneden worden. Het ging goed en een bijna dertigponder werd geland. Een blij en goed begin van de dag!
Het bleef nadien stil tot de middag en ik kreeg zin om te verkassen, ik voelde het gewoon dat het nodig was. Zo gezegd zo gedaan, en met twee man is het vlot verhuizen… Een kwartier later werp ik de hengels over het ijs uit in de enige overgebleven strook open water van die stek. Wis en waarachtig, tien minuten al later een run met een 22 ponder als resultaat… dat gaat vlotjes! Het gekraak van het ijs en het echoën ervan onder water geeft het geheel een waarlijk bevreemdend effect.
Ik besluit van wat bij te voeren om de vissen op dreef te krijgen, en nadien vangen we inderdaad nog een paar vissen bij… Jacques trekt er voorzichtjes een 15,7kg. uit, ik efkes later een 12,5kg. en na een geloste vis land Jacques als afsluitertje van deze uitzonderlijke dag het kleinste visje die ik dit jaar op het fort heb gezien, misschien 3 à 4 kg…
We drinken er een ferme wiskey-cola op en gaan nog voor donker naar huis! Lovely haha!

Vorig jaar ging ik met Jacques drie weken op karper vissen in Zuid-Afrika. Het werd een mooie trip van de goeie geneugten, echt schitterend weer, en zo nu en dan een lekkere vis! De eerste week was niet om naar huis over te schrijven, bijna noppes, want we hadden ons een moelijk plan vooropgesteld! Dan maar verkast en op Donaldson Lake wilde het wél lopen, een goede 40 vissen in 6 dagen.
De laatse week viste ik alleen, Jacques moets onverwachts huiswaarts keren. Ik ging met Gary (onze gids) en twee onbekende Oost-Duitsers op stap naar Snagmere, en daar hadden we best een paar mooie vissen.
Hieronder een fotoimpressie…

Als eerbetoon aan Big Scale, ooit één van ‘s land mooiste vissen, heb ik het nieuwe logo van het VBK Regio Mechelen qua schubbenpatroon een beetje naar ‘hem’ gestyled. Hieronder zie je Big Scale toen ie nog springlevend was in de handen van Phil Cottenier…

Als ik me niet vergis is dit een oude foto van de Halfrijen van het Land van Ghow. In ’92 had ik het beestje op 11kg., ergens achterin November op een tijgernootje, tegelijk met de andere rijen die er toen rondzwom. Ongelofelijk hé, dat zo’n vis na jaren zo groot kan worden… Op de foto midden zie je Darwin toen hij de Halfrijen had op 21kg+. En onderaan Geert Catteeuw, vorig jaar met de Halfrijen op 26,2kg (Tnx Geert, voor de mooie foto!). Wat een Bak!

Een duister sfeerbeeld van het Land van Ghow, het roemruchte West-Vlaamse water. Wintertime is coming!…

Begin dit jaar vernam ik dat m’n visvriend Gunther Wigy aan de slag ging met het pas op de markt zijnde aas van Luc Pluckers, en vermits hij op hetzelfde water als ik aan de slag was, vonden we het een goed idee om meteen ook hetzelfde aas te gebruiken tijdens onze voercampagnes. Wat ons natuurlijk geen windeieren gelegd heeft!
Maar momenteel gebruik ik een combinatie van:
50% Supra Ready Mix “High Instant Respons”
50% Supra Ready Mix “Atlantic Crustacean”
Ik vind het hoogst attractief aas met een mooie structuur, prachtig instant werkend en voor deze kwaliteit ook best betaalbaar!
Ja, ik weet het, dit is reclame, maar het is goed spul!
Neem eens een kijkje op http://www.boiliefrost.be en probeer even, je zal niet teleurgesteld worden!…

Dit is een tekening van de voorslagknoop die ik al jaren met volle tevredenheid gebruik.
In tegenstelling tot andere is hij erg gemakkelijk te leggen… Snij het eindje voorslag niet te kort af, en laat het een beetje rafelen, dit voorkomt het haperen van de hoofdlijn achter de knoop tijdens het werpen.

Haha, een foto uit m’n oude fotodoos. Filip Cottenier’s allereertse dertigponder ooit… Waarschijnlijk is hij ‘m al lang vergeten! Alhoewel?…
Wat was dat een mooie tijd, midden jaren ’80. Avontuurlijk karpervissen, alles was nieuw, ieder moment een nieuwe ontdekking… geen of weinig informatie en alles moest dan ook zelf uitgezocht worden. Nu staat alles te boek, of is het te vinden op het internet… en valt ieder water te delen met vele medevissers. Tja, het was een erg mooie periode waar ik erg van genoten heb. Ik hoop dat Phil er nu nog altijd zo van geniet, als wij toen deden?…

De dag kon niet slechter of beter beginnen. Er is terug een grote boom omgevallen, pal op m’n stek, de derde in rij en ik kan al beginnen spreken over obstakelvissen! Slechts 2 dagen lichtjes gevoederd en niet veel verwachtend begin ik eraan, ‘k was zelfs lang in m’n bed blijven liggen…
Om 6u30 lagen m’n hengel netjes uitgeworpen, en vlot sprong er een beste vis tot tweemaal toe.
Een uur later kan ik nipt een mooie karper uit de obstakels houden… maar goed ook want hij brengt 17,8kg. op de weegschaal. Ik krijg het vage gevoel dat ik het beest met z’n karakteristieke kop al eens heb gezien en vandaag blijkt dat ik hem in juni al eens had op 19+.

De hengel wordt terug ingeworpen en ik voer een beetje bij. Het nare gevoel komt bovendrijven dat het voor vandaag gedaan is met de actie… maar een uur later krijg ik een zakker. Ik was net bramen aan het fotograferen in het mooie morgenlicht en leg m’n camera op de grond en spring naar m’n hengels. Ik haper aan het riempje van m’n camera en die rolt de oever af en belandt drie meter lager in het water. Niet twijfelend spring ik het ding achterna en ik kan hem onder water niet zo direct vinden. Uiteindelijk lukt het nog en het lampje brand zelfs nog! Eventjes later geeft het de geest. RIP…
De brasem die de run veroorzaakte word koeltjes teruggezet en ik onsteek in een scheltirade op m’n eigenste ik. Vreselijk down laat ik me in m’n zeteltje vallen. Merde. Merde. Ik bel Marleentje met de vraag of ze haar cameraatje wil meebrengen om m’n grote vis te fotograferen.
Nog een uurtje later krijg ik vlotte actie, twee twintigponders verzeilen in het net. Ik zet ze zonder foto terug. En ben nauwelijks tevreden te krijgen. Merde voor die camera. Merde.
Ronde de middag komt Jan Walraevens langs. Al langs niet meer gevist wegens te druk.
Efkes later krijg ik een run, de vis zeilt schuin de omgevallen boom in en ik merk op dat het een kleintje moet zijn, aangezien hij er zo gemakkelijk terug uitkomt. Nou, met z’n 17,4kg. niet echt. Joepie…

Ik jodel terug. M’n rechtse hengel komt ook tot leven en Jan schiet in actie terwijl ik de vis voorlopig in de bewaarzak stop. Jan’s dril duurt nogal lang, en stilletjes merkt hij op dat het toch wel een beste vis is. Ik kan het niet geloven als de vis over het koord schuift. 15,8kg.

3 dertigers op een voormiddagje, zozo m’n verwaterde camera, dat valt eigenlijk nog mee. Er zijn ergere dingen op de wereld. De perfecte pleister.

Als je graag aan de oppervlakte vist met klein drijvend aas, dan is dit mischien een goede tip.

Dit zijn enkele van de betere vissen uit 2005,

Gisterenavond moest ik naar het water toe, een drang. Ook al was het maar een uurtje. Het moest. De keuze is dan gauw gemaakt, in het park vlak achter m’n appartementje ligt een kleine vijver met een mooi bestand aan kleine karpers.
Als het om het vlug vangen van een aantal vissen gaat ben ik daar aan het goede adres.
Een blikje mais en een lichte setup zouden volstaan. Haakje 10, 22/00 nylon, oude Sigma molen op een lichte 1 1/2 ponds-hengel. Puur plezier.
Een frisse avond, met een graad of 15 een groot verschil met de vorige weken. Een licht briesje zette een rimpeltje op het water… en het rimpeltje is m’n weg naar de karpers.
20 cm uit ‘t kantjen, net langs het stenen muurtje zet ik m’n valletje, een streepje mais. Niet meer dan 30 gouden korreltjes… en dat op een paar stekjes nauwelijks een paar tientallen meters uit elkaar verwijderd.
Ik laat het pennetje indalen en nauwelijks vijf minuutjes zeilt het oranje stipje al weg, wat later kan ik al een mooie schub van een kilootje of negen netten. Ik verbaas me erover dat ondanks m’n scherpe visserij het haakje toch zo diep zit… De rakker kan zo terug, blijkbaar is ie blij want het water spat tot in m’n gezicht.
De volgende stekjes leveren niks op, en ik besluit naar de overkant te vertrekken… beetje voeren en wachten. De brasems staan op rij, en ik vang er een paar. Beduusd van de harde aanslag ondergaan ze het zomaar. Sommigen zijn beschimmeld, resultaat van een ver doorgedreven wedstrijdvisserij.
Wat later krijg ik er een karper op, hij staat met z’n staart naar me te wuiven, maar zelfs na een half uur krijg ik hem niet gevangen. Hij liet amper m’n ranke pennetje wat bewegen, een aanslag niet waard.
Hij verdwijnt uiteindelijk, het word al donker, ik verdwijn ook, naar huis…

Zaterdag pakte ik na een maand zonder vissen terug uit op m’n geliefde Fort van St. Katelijne Waver. Dit is een vrij klein syndicaat water in de buurt van Mechelen. Door een toevallige speling van het lot ben ik er dit jaar lid kunnen worden.
Topcarpfishing!
Ik besloot het er deze dag van te nemen, en dat begon met niet te vroeg op te staan. Ik was om 06 uur aan het water, in de optrekkende mist. Hier en daar sprong een mooie vis en het zag er véélbelovend uit. Na een lange periode van warmte is het wat frisser geworden, wat duidelijk aan de activiteit van de karpers te merken was. Ik was er gerust in, er stond iets te gebeuren.
Rond 07 uur lagen er drie hengels in positie, en nauwelijks vijf minuutjes later had ik al een mooie vis op m’n rechterhengel. Nog geen boilie gevoederd en al een run!…
Een fantastische donkerbruine schub gleed even later m’n schepnet binnen, hij bracht 13,7kg. op de weegschaal. Vlug terug uitgeworpen en in de buurt van de drie rigs werden een tot behoorlijk aantal boilies bijgevoederd met de trowing stick. Algauw werd die eerste schub gevolgd door een grote zeelt die efkes mocht wachten in een bewaarzak.
Er volgde op de zelfde hengel een spiegel van 13 kg. Ik vond het allemaal opperbest!
Rond 10u komt Stef Michiels langs, onder het mom van ‘ik ben gaan fietsen’. Hij kan al direct de handschoentjes uitspelen om een gave spiegel te fotograferen van ‘op de kop’ 15 kg. Hij vind het zoals altijd fantastisch. Niemand is ooit enthousiaster dan Stef. Om het compleet te maken krijg ik even nadien nog een run op weeral diezelfde net terug ingeworpen hengel, een schub van een goeie 11 kg.
Na 10u30 valt op het water alle activiteit stil, geen vis roert zich nog, en ‘s middags gaan Marleen en ik lekker naar huis, net ontsnappend aan een grove regenbui.

Als dit geen mooie rijenkarper is dan weet ik het ook niet meer. Het was m’n eerste vis van het seizoen op een nieuwe stek op de Leuvense Vaart, ik dacht in het jaar 2000.

Op de VBK-Jeugdinitiatiedag op 22 juli in het Vrijbroekpark te Mechelen kon ik toevallig dit mooie plaatje schieten van een 11kg schub.
De jeugd was talrijk aanwezig, en ondanks de vrij magere vangsten was dit een succesvolle dag! Rigs werden gedemonstreerd, hengels geplooid, boilies werden gratis uitgedeeld (thanks to Luc Pluckers!), catapulten en trowing sticks uitgetest…
De talrijke hongerige blikken spraken boekdelen toen er hier en daar werd een mooie vis geland.
Een erg mooi initiatief van enkele zoals altijd erg enthousiaste VBK-personen!…

Als Gunther gaat vissen, tja, dan vangt hij wel eens wat!…
Een mooie blanke spiegel.