Vorige zaterdag en gisteren ben ik naar een ‘gemakkelijk’ watertje in de buurt van Mechelen gaan vissen. De meesten weten wel over welk plasje ik het heb. Het lijkt misschien debiel om op zo’n watertjes te karperen maar je leert er ongelofelijk veel op korte tijd en je kan conclusies trekken. Het oude materiaal, een mat en een schepnet ging mee. De pennetjes van Jacques, een paar dozen mais en wat in Olympic gesoakte pellets in de tas. Stoeltje thuis, ik vis de ganse dag staand. Ik vis daar zo dicht mogelijk tegen de kant aan, zo dicht dat het bij iedere voorbijganger een lach ontlokt. Tweemaal werd ik vorige zaterdag zelfs uitgelachen, eerst door de viswachter en dan door een bejaarde die me vertelde dat ik Daar nooit een zestien kilo vis mee kon vangen… Tjach. Ik weet wel beter, want niemand gebruikt daar deze techniek.
Een pennetje dat één loodhageltje draagt, zinkend uitgelood, slechts tien centimeter onderlijn op de bodem. Haakje 12 met één maiskorreltje. Scherper dan dit kan je niet vissen. Steeds weer sta ik versteld van de voorzichtigheid waarmee de vissen op deze dressuurput het aas behandelen. Geen weglopers of harde tikken. Hoogstens een beetje wegzakken doet het pennetje. Niet aangetikt is vis gemist!
Kort, op zaterdag had ik zeven karpers en een rits brasems. Gisteren had ik er twee, maar verspeelde ik er ook nog drie. Geen monsters want die zwemmen daar niet. Gisteren probeerde ik het nog eens met een bait-band en pellets onder de haak. Om de één of andere staat dit systeem het goed haken in de weg. Het werkt wel maar het haakt niet efficiënt genoeg. Nochtans gaat het pelletje bij de aanslag direct van de haak. Met mais krijg ik ook véél meer actie. En daar is het bij mij om te doen!…