Waar heb ik nog niet overgeschreven op deze blog? Over de periode dat ik intens met het vliegvissen bezig was? Ik zag laatst die vele ongebruikte doosjes met zelfgebonden vliegen staan en ik dacht om eens een poging te doen om ze te fotograferen en er een stukje bij te schrijven. Door hun formaat zijn deze kleine pluisjes niet eenvoudig op beeld te zetten zonder echt goed materiaal maar het reslutaat mag er nog best zijn. We zijn namelijk geen fotopro’s. Het takje op de foto is ongeveer 4 mm doorsnede.
We steken van wal met één van m’n absolute favorieten, mijn versie van de Cul de Canard Emerger. Een eendekontveertjesvlieg. Drijft al uit zichzelf als een kurkje (een eend geeft vet af uit een kliertje aan z’n achterste en wrijft dit met de snavel in z’n pluimen waardoor die waterafstotend worden) en door de bindwijze hangt de vlieg laag in de waterspiegel. En imiteert daarmee een uit de waterspiegel kruipend insect. De bindwijze is erg simpel, enkel olijfgroene binddraad op de steel van de haak die het lijfje voorstelt. Het kopje wordt gevormd door het inbinden van één of twee eendekontveertjes. Deze veertjes worden nadien onder spanning op dezelfde lengte geknipt waardoor ze mooi gaan openstaan.
De vangkracht van deze dingen hangt volledig af van het goed ontvetten van de leaderpunt. De nylon lijn moet absoluut net onder water zitten waardoor die veel minder opvalt. Een forel op een reservoir (en al zéker één die het klappen van de zweep kent) heeft de tijd om de presentatie te keuren (in tegenstelling tot op een rivier). Een drijvende leaderpunt werkt als een zweep op een paard. Weg is ie.
Dit erg eenvoudige vliegje vangt erg goed op reservoirs, en laat me, of beter,  liet me bijna nooit in de steek. Ik herinner me een sombere visdag in de buurt van Glasgow, samen met een toevallig ontmoette visgids Malcolm, aan een medium groot meer. De bruine forellen deden wat moeilijk maar toevallig deed dit vliegje alles wat de rest niet deed, en Malcolm trok rare ogen. Hij was blij met de gekregen simpele vliegjes…