Gans het weekend in het getouw voor van alles en nog wat. Na het planten der struikjes en net vóór het avondeten wilde ik graag nog een paar worpjes doen. Gewoon voor het goede gevoel om efkes gevist te hebben. Zeggen dat het vandaag zalig was buiten, da’s een open deur intrappen. Met de zakkende zon op m’n snoet sta ik dan al gauw wat te suffen en het hoeft dan eigenlijk al niet meer. Ik heb er vrede mee. Ik dacht, toen ik de worp afremde: ‘Dit komt niet goed’… Rakelings scheerde het shadje langs de wand en landde misschien 20 centimeter uit de kant. Dan trek je een Glimlach. Tijdens het afzinken kwam een droge tik van deze oude Baars, een krijger met afgesleten vinnen… Het jaar lacht me toe. Denk ik.