Info

Posts uit Met mij op stap?

Bijna 2 maand geleden dat we nog eens de boot van stal haalden voor het grote water… vorige keer in t-shirt, nu in het warmtepak! Bert Wuyts was mee, die wilde wel eens proeven van deze visserij. Deze aangename, rustige klant van Robby Fish was uitgerust als een Inuit eskimo in zomertenue, althans zo leek het! Ik was een beetje te bezorgd 😉 . Al keuvelend over koken, hoe het leven loopt, vissen en coastal trails werd er stevig doorgevist. Eerst flink diep op zoek naar snoek maar dat viel behoorlijk tegen. Na een drietal rigs in de netten van de alom tegenwoordige beroepsvissers te hebben verspeeld gaf ik er de brui aan en gingen we ondiep op zoek naar een grote baars, om de dag te redden. Dat betekent afstanden maken en snel veel stekjes afwerpen. Met hier en daar een dikke baars. Veel waren het er niet maar wel lekker aan de maat! 😉 Bert Wuyts had hiermee z’n grootste baars ooit en zal na dat donkerbruin biertje van de Colruyt ongetwijfeld als een blok in slaap zijn gevallen!…



De maand januari is bijna voorbij en we vissen voor de eerste keer op één van neerlands grote wateren! Het is heerlijk om hier aan het water te zijn, maar als ik de mannen aan de helling bezig hoor dan zijn de vangsten niet zo goed. We kunnen er maar het beste van maken. Meer dan een half jaar geleden dat ik hier was, dan moet je improviseren en wat zoeken.
Fons ving in het eerste licht al vertikalend op ongeveer 7 meter al vlug de eerste snoekbaars, een medium maatje. Maar dan bleef het op de eerste stek te stil. Verderop was het ook niks en dan moet je ingrijpen. Wachtend op een nieuwe plek -terwijl ik een paar vrachtschepen laat passeren- zie ik op de dieptemeter snoekbaars liggen op 5 meter en tien minuten later hebben twee snoekbaarzen tandpijn. Een waypoint waard! Op naar een andere stek waar ik vrij vlug een snoekbaars aantikt, deze keer op bijna 8 meter diep. Veelbelovend maar helaas valt de actie stil en ik kan er geen touw aan vast knopen. Ik heb meer vertrouwen in de stekken aan de overkant, dat proberen we dus ook. Honderden meters worden secuur uitgepeuterd maar op een paar missers na kunnen we hier niks strikken. Changement de technique! Omdat het met het snoekbaarzen niks word besluit ik om te gaan werpen, hopend op een leuke baars. Fons kijkt me ongelovig aan als ik de boot stilleg op nauwelijks twee meter water. De fronttroller gaat er in en ik laat de boot rustig langs de oevers koersen. Op een meter water haak ik een eerste baars. Het ruikt naar meer en we fleuren op. Fons gaat aan de slag met z’n favoriete verzwaarde spinners en ik met een fluo roze One’up Shad van Sawamura. Ik vind dit fantastische shadjes, helaas zijn ze wat teer tussen de tanden van een roofvis. En kijk, het gaat niet vlug maar we kunnen de teneur keren en vangen elk een paar mooie baarzen en snoekbaarzen, werkelijk vlak in het kantje. Heerlijke visserij! De zon gaat prachtig en warm onder en tijdens de terugvaart naar de helling, onder het genot van een Frangipanneke, besef ik dat we met 11 vissen onze dag min of meer goed hebben gemaakt. Drie baarzen tussen de 44,5 en 46 cm zijn voor ons de toppers. En helemaal geen koude voeten, wat een winter is me dit?…

Ik had een nieuwe gast aan boord. Jens Verschaeren kon een dag vrij nemen op het onverwachts en de brave kerel kon er ‘s avonds nauwelijks van slapen. Omdat her op vrijdag slecht weer werd voorspeld besloot ik eerder op stap te gaan. De winden te omzeilen dus.
Wat later dan gepland door de ochtendfiles kreeg ik uiteindelijk de boot op het water. Jens stond al een half uur ongeduldig te wachten en hij opperde het idee dat het mooi zou wezen indien hij z’n baarsrecord zou breken. Mijn nuchtere antwoord was dat dit op dit water niet eenvoudig zou worden…
De vissen lagen nog op de diepte van vorige week en ik had ook een aantal nieuwe shads ingeslagen. Kleur wit-blauw. Iets wat ik niet veel gebruik maar Fons overtuigde me. De eerste stek gaf niet veel vis present dus sjeesden we zonder tijd te verliezen een eind verderop. Daar was het wél raak maar we verzeilden in de kleine vissen. Dat is plezant voor iemand die het vertikalen nog niet echt doorheeft maar kleintjes trekken hoeft voor mij niet zo. Op de volgende stek had ik last van golfslag en die liet ik vlug links liggen. Op de volgende stek in de luwte kwamen de aanbeten trager maar waren het iets leukere vissen. Het werd helemaal mooi toen Jens een mooie baars aantikte. 45 cm is naar onze maatstaven een grote baars. We heten niet allemaal Marc Hoeben! Jens was er dolblij mee…
Hij babbelde volop op koetjes en kalfjes, over boilieboeren en karperhoeren, over een paar echte vissers, het karperleven en z’n meelopers. Héérlijk! Mijn maat Fons is eerder een zwijger dus dat was even aanpassen. Niet dat er iets mis is met zwijgen want babbelen gaat ten koste van de concentratie, hé Jens!
Later volgden er een paar betere snoekbaarzen en de avond viel deze dag erg vlug. Op de terugweg schoot Jens een paar experimentele platen met een heerlijke sfeer. Jens’ perceptie van deze toffe dag lees je hier: De Bootsjongen.
Resultaat: 20 snoekbaarzen en een dikke baars, we kunnen weer tevreden zijn!

Back home!

Fons, ga je mee voor een kort dagje op snoekbaars? “Tuurlijk, ik heb nog 19 dagen vrij te nemen dit jaar!” Ik kon slechts laat op pad en hij moest vroeg thuis zijn… Ach, dan maar een kort dagje, we zijn buiten en we leven volop… Bitter koud was het, met de wind min of meer uit het oosten. De watertemperatuur is 2,5 graad gezakt sedert vorige week maar we zagen het hoopvol tegemoet.
Fons zette zoals altijd sterk in en alhoewel we geen wedstrijdje vissen heb ik toch liever dat de vangsten wat gelijklopen… 🙂 Tegen de middag bleek dat alle vissen tussen de 8 en 9 meter gevangen werden en dat vooral aan de hengel van Fons. Ik pieker me op zo’n moment kapot en zit te experimenteren met techniek en wisselen van kunstaas. Dit is het dus niet. Ik moet ‘gewoon’ verder geconcentreerd vissen en doen zoals altijd, het onderste uit de kan halen. Maar met de felle rukwindjes die m’n lichte boot uit de richting drukken gaat de meeste concentratie naar het op koers houden van het materiaal. De shad die beneden 10 cm van de bodem huppelt is dan bijna bijzaak… Toen we van het water gingen om op te warmen en te plassen stond ‘de stand’ op 2-12, denk ik.
Wel, als je een paar honderd meter hardloopt (met je poolpak aan) dan brand het stoofke terug en met volle moed en maag gingen we terug van start. Eerst op een nieuw stukje water maar dat was iets minder. De overkant gaf beter en dan vooral de mooiere vissen. Anyway, ik kwam er een beetje door, en kon ‘de stand’ min of meer gelijk krijgen. We amuseerden ons best en dan vergeet je de kou. Het is kort dag en je staat zo terug bovenaan de helling en terug vast in de file. In de aanschuivende rij, mijmerend met de verwarming op zeven, tussen mannen in pakken, laat ik de dag passeren. 32 vissen in de boot, het kan slechter…

Ik wilde nog eens terug naar het water waar ik in het voorjaar met de bellyboat zo goed had gevangen. Er werd mist voorspeld, we zouden er rekening mee houden, en het zou rond de middag optrekken. Wel, niks van… het was een vette dikke rijstebrij tot ‘s avonds!
De boot stond reeds meer dan een maand (buiten) stil, onder het zeil had ik erg veel condens en bij het starten gaf de motor slechts een kuchje. Daar gaat je visdag, Geert en Fons! In een helder moment besluit ik om de drie accu’s te wisselen van plaats. Na wat gesleutel lukte dit en starte de motor haperend. Door het vocht, veronderstelde ik. En dan constateer ik dat de box met mijn papieren en de gps/sonar nog thuis staat! Wat een dikke pech. Ik ben zo verslingerd aan mijn gps dat het een wezenlijk deel van mijn oriëntatie is geworden op het water. Op sommige plekjes steekt het erg nauw. Dan maar blind vissen. Maar waarom niet de oude Lowrance van voor naar achteren plaatsen? Na wat gestuntel kwam het toch voor elkaar maar dit ding had ook condens onder het scherm en wilde niet starten… Enfin, na een tijd had ik alles aan de praat, ronkte de motor tevreden en kon er nog aan vissen gedacht worden.
We kwamen Mr. Pike tegen op het water, wat me wel verraste. Hij is niet zo tuk op snoekbaarzen! Maar ik kreeg een leuke foto van ons in de boot toegestuurd, merci daarvoor!
Man, was me dit een mist, reuzegevaarlijk als je het mij vraagt. De eerste aanbeten kwamen vlug maar losten vooral. Fons had direct een beste vis en het leek een topdag te gaan worden. We visten ons een weg over de stekken en hier en daar bleef er wel eentje hangen. Tegen de avond hadden we er 19, ik had er slechts 7, het merendeel was voor Mr. Meditation Fons vooraan in de boot! Op het blauwe shadje waarvan hij de naam niet meer weet! Ik had op mijn handhengel maar 2 vissen, terwijl de rest op de bijhengel kwam… Hoogst eigenaardig. Ook bizar hoeveel lossers we deze dag hadden!
Het was opletten want je hoorde de vrachtschepen niet goed, het was erg trickey. Maar wél apart!
Toen we terug voeren naar de helling zei Fons: ‘Dit vergeet ik nooit meer’. Wel, ik ook niet!

01_wb1611 (7) kopie 2

Vorige week was ik nog eens op stap met Vincent en Mathis. Mathis als jong vissertje die serieus doorzet (maar meer boeken moet lezen) en Vincent als oud collega van bij Focus Advertising. Een dagje polderploeteren… want er werd te veel wind voorspeld om met de boot weg te gaan.
De beelden spreken voor zich, denk ik. Het werd een mix tussen bijbabbelen, Mathis een beetje begeleiden en zelf een visje trachten te vangen. Heerlijke dag, weeral! Het weer viel al bij al mee, overtrokken met hier en daar een streep licht en in geen geval het weer dat voorspeld was.
Ik voel de dressuur op deze poldersloten en het word tijd dat ik andere oorden op zoek. We hadden een zestal vissen en een hoop confrontaties. Het kan beter, maar ook véél slechter! Mathis viste met een fluogroene Rapper en ik kon er een paar vangen op een zelfgebouwde streamer en een klein jerkje. Vincent had de camera bij de hand en voorzag ons van een volledige reportage! Thanx for that!
Wat ik nog het mooist vind is dat ik een jong vissertje gelukkig kan maken met een paar snoeken die hij in z’n eigen provinvie West-Vlaanderen slechts met heel véél moeite kan vangen…

Beeld1_DSC_1095

Voor dag en dauw aan het water, alles goed gepland maar nul verwachtingen. Perfect gevist, prachtige driften gemaakt boven wegstervende plantenbedden. Niks geen beet, of toch wél? Fons had een oude krijger. Een nieuwe personal best voor hem op 48,5 cm! Maar op een volgertje na bleef het voor de rest van de dag stil. Het kan dus ferm tegenvallen, maar het was er wel machtig goed toeven. En daar blijven we blij om!…

Altijd super gefocust! Oude krijger! Te prachtige dag!

Na het verspelen van de grote snoek op de rivier bleef het knagen. Net nu, op het moment dat het snoekbaarzen wat minder gaat, besluit ik om toch maar weer eens op snoek te gaan. Al lachend zeg ik nog tegen Lawrence dat ik dit jaar nog een 110+ vis aan boord wil. Ik kan net zo goed zeggen dat ik een 120+ wil maar dat is nog onrealistischer. Een mens jaagt z’n dromen na.
Zaterdag was de eerste snoekdag op het grote water. Ik was hier zowat een jaar weggebleven! Fons wilde er wel bij zijn en was trouw op post. Met het krieken van de dag zaten we op het water maar we waren bijlange de eerste niet. Guy en Kris en een paar anderen waren al uit het zicht verdwenen. Op de tweede stek, en zo’n drie kwartier bezig, dan gebeurde het. Fons zei dat hij -wat wij noemen- een vooruitgeduwde tik kreeg. Zonder gevolg. Het worpje erna was goed voor een volger van jewelste, hij zag het beest het aas pakken dichtbij de boot. Hij riep en ik zag ze nog wegdraaien, een buik zo dik en lang! De dril duurde een halve eeuw maar Fons werd niet nerveus. Ik wel. Wel bleef hij maar herhalen dat het wel zéker z’n personal best zou worden… Ze bleef maar gaan, en gaan en in het heldere water hadden we al vlug door welk vlees we in de viskuip hadden. Nergens zijn de snoekruggen zo breed als hier. Eén van de ware monsters die dit meer herbergen… Ik nam een paar foto’s van de dril en zette me reeds klaar om de buit zonder aarzeling binnen te halen. Alles leek goed te gaan, no stress. Eén keer lag ze al pakkensklaar maar ze zeilde op haar laatste krachten traagjes terug weg… en… de dreg loste! Terwijl Fons er het zwijgen toe deed barstte ik uit in een tieren, een ontlading. Langs de overkant hebben ze het gehoord. Het kon niet baten, een bakbeest van een snoek was ons ontglipt… We zijn een halve week verder en ik krijg het niet uit mijn gedachten, het was mooi geweest als…
De dag liep verder niet best, maar er was wel actie. Zeven aanbeten is niet slecht op een moeilijk water. Slechts één visje kwam in de boot. De 120+ wist te ontsnappen. Zelfs de grootste optimist noemt zo’n dag een absolute pechdag. Maar wat als…

DSC00445_2

Heerlijk werpend vissen!

Ik had niet verwacht dat Jan nog wel eens mee wilde en wel liefst met goed weer… Ik had weer eens slecht geslapen en dit staat nooit garant voor een goede visdag, we zaten pas na 10u op het water… Ik besloot daarom terug te gaan naar het stuk rivier dat ik ondertussen een beetje begin te kennen en van daaruit wat verder op exploratie te gaan. Bewezen steken gaven geen vis prijs, niet al vertikalend, noch al werpend. Ook stond er een vervelende wind uit het westen die het moeilijk maakte om secuur te vissen. We besloten om kilometers te maken om uit de wind te kunnen vissen.
Op onbekend terrein vond ik in een buitenbocht een mooi strak talud met veel steenpuin en we gaven het een kans. Veelbelovend, maar zonder één aanbeet. Plots lagen er twee andere boten rond ons, dus met de stek zat het wel goed. Toch maar verderop varen. Om de hoek bleek het plots wél keihard te stromen en ik kon Jan beloven dat er vis binnenboord kwam. Dat was ook, tien minuten later werden de eersten al vertikalend gevangen maar Jan werd dit vlug beu. Hij werpt liever. Om het leuk te houden werd de fronttroller in actie gezet en we ‘ankerden’ achter iedere krib die we mooi in een waaier uitvisten. Met succes want er werden een paar lekkere vissen gevangen. De mooiste was 71cm en Jan haakte een prachtige baars. Jammer genoeg wist het beest ons te ontglippen na de eerste foto, en voor we hem konden meten. Een stevige vis, al zie je dit niet goed in Jan’s handen! Werpend met het Fat Rapje deed het dus goed, precies juist op deze diepte. Hier en daar peuterde ik wat dieper met een shadje maar het bleek dat de actieve vissen toch hoog tegen het talud stonden. In totaal hadden we er tien, kan slechter maar ook véél beter!
Plots viel de stroming helemaal weg, samen met de aanbeten, nefast. Ik draaide het gas open en ging terug naar de trailerhelling om daar in de buurt nog wat te rommelen. Vertikalend was het niks meer, en ondiep werpend met kleine plukjes ook niet. Er stond nog slechts één trailer aan de helling waaruit ik concludeerde dat iedereen erg vroeg op het water was, meer weet dan ik, en zich te pletter had gevangen! 🙂

Terug op de gele Salt Shaker!

Tijden geleden had ik aan Mathis -die net 14 is geworden- beloofd dat hij eens mee kon op de boot. Omdat het ventje nou eenmaal aan de andere kant van het land woont is dit logistiek niet zo eenvoudig. Papa Vincent -oudcollega van me uit de reclamewereld- wordt dan onder druk gezet om als chauffeur te fungeren… Maar niemand had kunnen denken dat we net op zo’n dag afgesproken hadden. We waren net op de rivier aan het vertikalen als donkere wolken zich samenpakten vanuit het zuiden (waarom heb ik hier nou geen indrukwekkende foto van?).
België had de eerste klappen van de storm over zich heen gekregen, het was op het nieuws, en bij ons zou het nog beginnen. Ik had het weer volledig verkeerd ingeschat want verschillende weersites hadden elkaar tegengesproken. Net op de kant en schuilend onder de bomen kwam het eerste water naar beneden. Een hoos, onwaarschijnlijk! Ik weet niet hoe lang we er stonden maar we waren doorweekt, van mij tot op de plekken waar de zon nooit schijnt. Gelukkig hadden we reservekleding bij. Mathis vond het allemaal een avontuur, het was prima zo. Een echte visser, dus! Toen het wat opklaarde vond ik de boot terug vol water, het ganse onderdek vol water tot net boven het tapijt. Nog nooit gezien. De bilgepomp proestte hoestend vuil en schuimend water boven en dat bleef een hele tijd zo doorgaan. Zelfs in de bun waar nooit water in staat vond ik twee centimeter bruin sop terug. Ik vond het zo indrukwekkend dat ik vergat om foto’s te nemen. Papa Vincent berichtte ons over de wateroverlast in België en was duidelijk blij toen hij hoorde dat alles oké was…
Als ‘bij donderslag’ verscheen de zon en optimistisch gingen we terug aan de slag. Met hier en daar een vis, helaas lukte het minder goed dan ik hoopte. Ik was niet zo geconcentreerd, dat wel, want ik hield Mathis in de gaten. Iemand anders kind in de boot zorgt voor heel wat verantwoordelijkheid en daar ben je onbewust sterk mee bezig… Mathis ving er een paar aan een gele Salt Shaker die blijkbaar iets extra had… En ik had de meeste vissen op een Komodo-shadje. Hij vond het heerlijk vissen! Tegen de avond raakte onze concentratie op, sloeg de vermoeidheid toe en we gingen om 19u van het water. Meer dan voor herhaling vatbaar, maar dan zonder wateroverlast!…

Zelf gevangen!

Als Jan bij mij op vakantie is dan durf ik voorzichtig eens te vragen of hij mee wil op de boot… Het spelevaren is er wat af en de kerel viste de ganse dag stug door, tegen m’n verwachtingen in. Wel koos hij bewust om te werpen in plaats van te vertikalen. ‘Dat brengt wat meer variatie’. Al werpend ving hij er twee, een prima resultaat. Niet in de war, nooit in de takken… Hij hield de tellertjes nauwlettend in de gaten zodat pa niet te veel op voorsprong kwam… Veel werd er niet gevangen, we hadden er tien, waarvan 4 voor Jan. De jongen die nooit vist. Not bad!

Spinnertime!

Na lange tijd nog eens met Fons op stap! Fons heeft als hij voor in de boot staat altijd meer actie dan ik, terwijl ik meestal met de grootste aan de haal ga. Ik begrijp dat niet goed. Wat ik wel goed begrijp is dat hij met z’n hoog geviste zelfgemaakte spinners enorm veel vis aantrekt! We hadden wat last van de zon, dat maakt de vis passief, maar we wisten er toch leuk wat te vangen!…