Een midweek met Marleen op stap. Niet naar waar we onze vakantie meestal in de Provence doorbrachten maar noordwaarts, richting snoekgronden. Huisje aan het water, bootje voor de deur, lekker niks doen. Al is dat niks doen relatief. Als de boot voor je neus ligt dan wil je er op z’n minst iets mee doen. Marleen zei me nog: “Wat ben jij aardig fanatiek als je aan het vissen bent!”. Tja, normaal toch? Anders kan je net zo goed thuisblijven.
Goed, ik had mijn zinnen op een metersnoek gezet en daarvoor zat ik op het juiste water. Je kan er mooi driftend vissen en de plantenbedden en taluds mooi uitkammen. Zes jaar geleden was ik er voor het laatst, maar de stekken van toen zaten nog vast in het geheugen. Hé, en ik had toen ook best wat waypoints bijeengesprokkeld van mooie onderwaterstructuren. Kort na de middag zaten we reeds op het water en had ik al vlug een reeks snoekbaarzen op een lila Creeper, indrukwekkend hoe hoog ze deze komen halen van op zes meter diepte. Nadien raakte ik aan het snoeken, we genoten van de zon en de omgeving en ik kreeg er ook nog enkele gevangen. Geen monsters maar de aanbeet zien gebeuren is zo prachtig.
Dag twee bracht iets speciaals, ik dacht een jacht te zien van een aantal roofbleien en keilde er een klein shadje tussendoor. Ik kreeg geen reactie maar na een paar worpen kreeg ik vlak naast de boot een enorme kolk. Véél te groot voor een roofblei. Meteen dacht ik aan een beer van een snoek. Dat was ook zo want toen ik de stek anders benaderde zag ik ze tegen het wier aan kruisen. Actief. Ik dacht dat het peanuts werd. Nee, want het bleef bij een volger. De volgende dag vond ik ze op dezelfde plaats en deze keer mistte ze m’n eigenbouw spinnerbait om daarna schuw te verdwijnen naar het diepe. Eén kans. Deze dag kwamen er een paar leuke snoeken binnenboord, helaas geen monsters.
Marleen vond het allemaal prima, zat te breien en te lezen en nam zo nu en dan een foto. Relax!
Woensdag terug wat kleine snoek en de namiddag werd besteed aan een leuke uitstap in de buurt. Prachtig bewaarde stadjes met heel veel verzorgde details. Totaal tegen onze principes in aten we junkfood…
Donderdag was flinke wind voorspeld en véél regen. Marleen bleef lekker in de zetel lezen. Dit was dé snoekendag, nu waren de grote los, dacht ik. De driftzak stond uit en het was best relaxed en gecontroleerd vissen in deze golven. De dikke snoekenvrouw stond terug op haar vaste plek en ik had een kleine streamer aan de speld. Het zou gebeuren. En het gebeurde. Ik zag het streamertje terugkomen in de golven en net daarnaast verscheen -traag en rechtop- een enorme kop met de muil open. Ik zag ze tot de borstvinnen en toen zakte ze traag weg. Om terug te verdwijnen, weg kans. Ik vond het vreselijk.
Wat verderop kwam er een kleine meter omhoog die ook weeral peilsnel verdween.
Op een mooi egaal stuk met fonteinkruidbedden ving ik een kleintje en net er na haakte ik een hele beste. Zo rond de honderdtien ergens. Na een heftige dril schoot ze los. Balen… Tweehonderd meter verder had ik er één die de meter net niet haalde. Een troostprijs voor deze plezante maar verder rampzalige dag.
Vrijdag was Marleen er terug bij, het werd bloedheet en windstil. Urenlang kreeg ik geen visje te zien om in de late namiddag twee keer in een uur een grote snoekenvrouw te missen. Boven zeven meter water weigerde deze bleke vis eerst een shadje en daarna ook nog eens m’n spinnerbait. Het leek me of deze vissen het spelletje zeer goed doorhadden en vooral bang waren van m’n boot. Weeral een prachtige kans gemist en wat verderop sloot ik de dag af met een zeventiger. Héél wat pech dus, deze keer.
Comments
No comments yet.