Na de buien van de laatste dagen was het afwachten of m’n vliegvisdagje niet in het water viel. Een dalende debiet en uitklarend water gaf uitsluitsel. We gingen. Op uitnodiging naar de Ardennen, in het verborgene, door iemand die niet genoemd wil worden. Jaren geleden dat ik nog eens in flink stromend water stond, het was toch even wennen om het evenwicht terug te vinden. Het water lag er prachtig en fris lenterig bij, slechts enkele mensen mogen hier vissen en die koesteren dit stukje natuur.
Het viel me niet mee om m’n eerste vissen te haken want het vraagt een zeker ritme en routine om je vlieg op de juiste plekken en diepte aan te bieden. Goed tien jaar geleden dat ik dit nog deed, over routine zwijgen we… Halfweg in de middag was ik weer helemaal mee en kon ik aan het inhaalmaneuver beginnen. Ietsje dieper vissend met wat opvallender vliegen deed het hem. Een paar mooie vlagzalmen waren de klos, samen met een goeie tien bruine forellen. Het was heerlijk genieten, heerlijk om de stroming te voelen.
Een meditatie op zich. En heerlijk om terug te beseffen dat deze visserij nauwelijks voorbereiding vraagt. Je gaat gewoon vissen, geen boot, geen voer, geen gesleur met materiaal. En het was ook de eerste keer dat ik in de zuiden des lands goeie frieten at.